Ήταν απλά άλλη μια ερασιτεχνική παράσταση...

Άλλη μια παράσταση που έμοιαζε σαν από ερασιτεχνικό επαρχιακό θίασο είδαμε σήμερα (30 Απριλίου του Σωτηρίου έτους 2013) στη Βουλή των Αντιπροσώπων, στη συνεδρία για την έγκριση ή μη της Δανειακής Σύμβασης για την Κύπρο. Άλλη μια κωμωδία για να ...κλαις. Κι είναι πια ολοφάνερο πως ο τυφώνας που έφερε η κρίση πέρασε από πάνω τους σαν ανοιξιάτικο ψιχάλισμα.


Το ωραίο είναι πως το ότι φταίνε ΟΛΟΙ για την τραγική κατάσταση του τόπου φαίνεται (φαίνεται λέω) να το κατάλαβαν (ζητώντας συγνώμη από το λαό) μόνο εκείνοι που φταίνε ... λιγότερο από τους άλλους. Εκείνοι που φταίνε περισσότερο νομίζουν ότι φταίνε ...άλλοι!

Εκείνοι που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία 5 χρόνια, είτε επιτρέποντας είτε ΜΗ αποτρέποντας τα πράγματα να φτάσουν σ' αυτό το σημείο, κουβαλώντας μαζί τους την απόγνωση και τη θλίψη στον απλό άνθρωπο του τόπου, αυτοί δηλαδή που οδήγησαν την Κύπρο στην Τρόικα, ψήφισαν σήμερα εναντίον του Μνημονίου, λέγοντας ότι - μετά το μπαϊράμι - ΘΑ (ΘΑ...) παρουσιάσουν σχέδιο Β για να βγούμε από το Μνημόνιο... Αντί να το παρουσιάσουν σήμερα που γινόταν η συζήτηση στη Βουλή,  ΘΑ (Θου+Α = ΘΑ) το παρουσιάσουν ... μια άλλη φορά!

Άλλοι πάλι, γνωστοί "λαφαζάνηες" των παχέων αλλά κούφιων από μέσα πολιτικών μπλαμπλαμπλά, συντηρητές και λουστραδόροι του κατεστημένου χρόνια τώρα, πρωταθλητές με παράσημα στην αναξιοκρατία, που όταν είχαν υπουργούς σε κυβερνήσεις "εφκάλαν νάμιν" από το ατελείωτο ρουσφέτι, για άλλη μια φορά έπαιξαν τον γνωστό κι αγαπημένο τους πια ρόλο του τσάμπα μάγκα, μιας και ξέρουν τα λόγια απέξω κι ανακατωτά.

Είναι και κάποιος Κουλίας, τον οποίο νομίζω μας έστειλε ο πανάγαθος Θεός, που με τη Σοφία Του μάς στέλνει σημάδια και μηνύματα ώστε να βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του πολιτικού μας συστήματος. Διότι ο άνθρωπος αυτός αντανακλά την αυθεντική πολιτική μας κουλτούρα. Δεν ξέρει και δεν θέλει να προσποιείται. Είναι αυτός που βλέπετε: όπως ένας χαρακτηριστικός χωρκάτης του καφενέ, που περιπαίζει και "καταγνώνει" τους άλλους, διότι τόσα καταλαβαίνει τόσα λέει.

Ο εκπρόσωπος των Οικολόγων, πάντα μάγκας, ήταν εκεί όλα αυτά τα χρόνια που διαλύεται η Κύπρος κατηγορώντας το σύστημα που επίσης προστατεύει. Πήρε λοιπόν σήμερα την υπεύθυνη θέση ότι πρέπει να φορτώσουμε του λαού άλλο ένα δημοψήφισμα της συμφοράς: να αποφασίσει (πάλι) ο λαός για τις στραβάρες των πολιτικών του ηγετών, αν θα μας δανείσει δηλαδή η Ευρώπη ή ο ... ... οοοοο.... .... οοοο.... οοο... ΚΑΝΕΝΑΣ! ... Ο ΚΑΝΕΝΑΣ που τύφλωσε τον Κύκλωπα Πολύφημο τότε στην Οδύσσεια, κατά τη γλαφυρή αφήγηση του Ομήρου. Ο εκπρόσωπος των Οικολόγων πήρε μια ... οικολογική απόφαση: ένα πράσινο, αυθεντικό, γνήσιο ΤΙΠΟΤΑ.

Πρέπει να πω πάντως ότι αν εξαιρέσω το ΑΚΕΛ που απλά συμπεριφέρθηκε για άλλη μια φορά σύμφωνα με τα ιδεολογικά του ... κολλήματα (και ίσως με τις καταπιεσμένες ενοχές που ταξιδεύουν σαν λαθρεπιβάτες μέσα στο υποσυνείδητό του)- όλοι οι υπόλοιποι που είπαν σήμερα όχι στο Μνημόνιο είναι εκείνοι που λένε όχι σε κάθε ... υποψία, ιδέα, φήμη ότι μπορεί ενδεχομένως να ξεκινήσει κάποια στιγμή σε μερικούς μήνες μια διαδικασία για λύση του Κυπριακού. Άσχετα με το τι μπορεί να βγει από αυτή τη διαδικασία, άσχετα κι αν προκύψει η καλύτερη δυνατή λύση. Αυτοί είναι πάντα εναντίον. Γιατί;

Διότι δεν πρέπει κανένας να αγγίξει πάνω στα ιερά και τα όσια της κομματοκρατίας. Δεν πρέπει κανένας να αγγίξει πάνω στο σύστημα που συντηρεί το πολιτικό κατεστημένο, με την τεράστια κρατική μηχανή, στην οποία διορίζονται ... οι "δικοί μας" για να μας ψηφίζουν. Κανένας δεν πρέπει να αλλάξει το σύστημα που επιτρέπει μίζες και διαπλοκές. Όλα πρέπει να μείνουν ως έχουν. Ας αφήσουμε και τον αφελή λαουτζίκο να φωνάζει και να διαμαρτύρεται... Είναι ένα φυσιολογικό "καρκασιαλλίκκι"... Να συμφωνούμε κι εμείς μαζί του, αλλά ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ.

Μια λύση του Κυπριακού μπορεί να διαφοροποιήσει, μέσα από νέες λειτουργίες που θα εγκαθιδρυθούν, πολλά από τα δεδομένα που συντηρούν το καλό μας πολιτικοοικονομικό σύστημα με αποτέλεσμα να χάσουν κάποιοι και τα αυγά και τα καλάθια. Γιαυτό και δεν θα αφήσουν ποτέ καμιά διαδικασία να προχωρήσει χωρίς να δεχτεί το ανελέητο σφυροκόπημά τους.

Γιαυτό είμαι κι εγώ τόσο απογοητευμένος ότι τίποτα δεν θα αλλάξει σ' αυτό τον τόπο. Απλά στηρίζω τις τελευταίες μου ελπίδες σ' αυτά που διακηρύσσει ότι θα κάνει η παρούσα κυβέρνηση. Όμως για να είμαι ειλικρινής μοιάζω περισσότερο με τον άπιστο Θωμά που αν δεν αγγίξει επί των τύπων των ήλων, με άλλα λόγια αν δεν υπάρξουν συγκεκριμένες πράξεις και όχι μόνο διακηρύξεις, δεν πρόκειται να πεισθώ. 

Όμως δράττομαι της ευκαιρίας να το ξαναπώ μπας και ιδρώσει κανενός το αυτί: ότι αν αυτή η κυβέρνηση δεν γκρεμίσει το αρρωστημένο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο και δεν εξυγιάνει επιτέλους την Κύπρο, μια μέρα ξαφνικά θα σηκωθεί ένα λαϊκό κύμα από το πουθενά και θα πάρει κεφάλια. Κι όποιοι απολαμβάνουν το ... παντεσπάνι της εξουσίας την συγκεκριμένη εκείνη στιγμή, θα πληρώσουν τη νύφη για ό,τι μαλακία έχει συμβεί σ' αυτό τον τόπο, όλες αυτές τις δεκαετίες που πάμε σιγά σιγά από το κακό στο χειρότερο.

Τα κουπόνια, τα κοινωνικά παντοπωλεία, ο περήφανος κομμουνιστής και το δημοκρατικό μας ήθος.

"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες".
Voltaire.

Ο κ. Χρίστος Χριστόφιας έγραψε χθες στο "Χρονολόγιό" του τα εξής:

"Τις τελευταίες 24 ώρες γίνομαι δέκτης μηνυμάτων μίσους, βρισιών, ακόμα και απειλών κατά της ζωής μου, γιατί εξέφρασα την άποψη μου εχτές στο Facebook για ένα ζήτημα! Αυτό που γίνεται εις βάρος μου εμένα και της οικογένειας μου ονομάζεται φασισμός.

Όσον κι αν απειλούν και βρίζουν κάποιοι ΔΕΝ θα σταματήσω να λέω την άποψη μου!

ΔΕΝ φοβόμαστε και ΔΕΝ σιωπούμε! 

Θα λέμε την άποψη μας όσο κι αν αυτή ενοχλεί τον οποιονδήποτε!"

Σε αντίθεση με το τι συνέβαινε στις κομμουνιστικές δικτατορίες (των οποίων ο κ. Χριστόφιας παραμένει πιστός ζηλωτής και νοσταλγός), η δική μου δημοκρατική παιδεία μού επιβάλλει να υπερασπιστώ το δικαίωμα του να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, ακόμα κι αν διαφωνώ μαζί του ριζικά.

Είναι απαράδεκτο να υβρίζεται ή να απειλείται οποιοσδήποτε για τις απόψεις του. Ο καθένας δικαιούται να λέει ότι θέλει και οι άλλοι δικαιούνται να τον κρίνουν ή και να τον επικρίνουν, πάντοτε όμως (και στις δύο περιπτώσεις) μέσα στα όρια και το μέτρο που επιβάλλει το ήθος, ο νόμος και η κοσμιότητα. Κάθε είδους απειλή εναντίον οποιουδήποτε για τις απόψεις του, είναι απειλή ενάντια στη δημοκρατία και στο δικαίωμα όλων να εκφραζόμαστε ελεύθερα.

Από την άλλη, ο κ. Χρίστος Χριστόφιας, που επανέρχεται στο θέμα συνεχώς, χωρίς να αντιλαμβάνεται τις παρενέργειες των πράξεών του, οφείλει να καταλάβει ότι πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στο τι λέει και πώς. Δεν μπορεί να ειρωνεύεται εργαζόμενους στην Κύπρο του 2013, που πληρώνονται με κουπόνια - όπως γινόταν στις κομμουνιστικές χώρες, πριν οι λαοί ξεσηκωθούν και στείλουν στον αγύριστο τους λαομίσητους δικτάτορες του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" μαζί με τους ρουφιάνους τους.

Διότι για το γεγονός ότι φτάσαμε σήμερα, στην Κύπρο που ήταν μέχρι πριν από λίγα μόλις χρόνια μια χώρα ευημερούσα, να σιτίζεται ο κόσμος σε κοινοτικές εστίες, να παίρνει τρόφιμα από τα κοινωνικά παντοπωλεία και να πληρώνεται με ... κουπόνια, με άλλα λόγια για το ότι φτάσαμε να μοιάζουμε με τους πάλαι ποτέ κομμουνιστικούς ...παράδεισους, δεν μπορεί να απεκδύεται των ευθυνών του ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας, που δεν έχανε ευκαιρία να δηλώνει "περήφανος κομμουνιστής"...

Ο κ. Χρίστος Χριστόφιας πρέπει να ζυγίζει κάθε του λέξη πριν ειρωνευτεί τους εργαζόμενους, που ξυπνούν και κοιμούνται με την αγωνία πώς θα ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες των παιδιών τους, που είναι το ψωμί και η παιδεία τους. Η κυπριακή κοινωνία βρίσκεται αυτό τον καιρό σε δραματικά αδιέξοδα και είναι αφόρητα προκλητικό, ο γιος του τέως προέδρου να ειρωνεύεται τον κόσμο που υποφέρει.

Μπορεί ο ίδιος να προσπάθησε μετά, με νεότερη ανάρτηση του, να ανασκευάσει αυτά που έγραψε στην προηγούμενη, αλλά δεν τα κατάφερε. Η προσπάθειά του να αναγάγει τα όσα έγραψε προηγουμένως σε ... σύγκρουση ιδεολογιών (κομμουνισμός vs καπιταλισμός) ήταν επίσης ατυχέστατη.

Η πολιτική ιδεολογία του κ. Χριστόφια τον εμποδίζει να αντιληφθεί τις πραγματικότητες, που οδήγησαν την πατρίδα του στη σημερινή τραγική της κατάσταση. Πιστεύει ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συστημική συνέπεια των εγγενών αδυναμιών του καπιταλισμού...

Είναι δηλαδή αυτό που λέμε "η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης". Διότι ο κομμουνισμός είναι η ιδεολογία που σαν σύστημα εξουσίας, όχι απλώς απέτυχε οικτρά οπουδήποτε κι αν εφαρμόστηκε μέχρι σήμερα, αλλά πολύ περισσότερο οδήγησε στην ανέχεια, τη φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους...

Οι απολογητές των δικτατόρων και των χαφιέδων...

Ο κ. Χρίστος Χριστόφιας, υιός του τέως προέδρου της Δημοκρατίας, ξεσήκωσε μια θύελλα διαμαρτυριών στα κοινωνικά δίκτυα, όταν ανάρτησε τα πιο κάτω στο "χρονολόγιό" του, στο Facebook:

«Τελικά, τι έγινε παιδιά;

Δεν είναι μόνο στη Σοβιετική Ένωση που έδιναν κουπόνια; 
Δίνονται τώρα στον καπιταλισμό; 
Απαπαπα! Τι είναι αυτά τα πράγματα;» 

Μετά το θόρυβο ένιωσε την ανάγκη να κάνει την πιο κάτω διευκρίνιση, που νομίζω ότι απλά χειροτέρεψε τα πράγματα:

ΔΕΝ ειρωνεύομαι σε καμιά περίπτωση τον κόσμο που βρίσκεται στη βιοπάλη! 

ΝΑΙ! Ειρωνεύομαι τους απολογητές του καπιταλισμού, που τόσα χρόνια μας έλεγαν για τα κουπόνια που δίνονταν στην ΕΣΣΔ. Τώρα; Τι έχουν να μας πουν όλοι αυτοί για τα κουπόνια του καπιταλισμού; Αυτά. Απλά και σταράτα. 

Είναι φανερό πως ούτε ο ίδιος κατάλαβε ότι ηγέτης αυτής της καπιταλιστικής χώρας, όταν φαλίρισε, ήταν ο πατέρας του και ζητά από άλλους, από τους «απολογητές του καπιταλισμού» να του εξηγήσουν τι έγινε…

Ο κ. Χρίστος Χριστόφιας δεν είναι κανένα ανώριμο παιδαρέλι, όπως ούτε και τέως πρώτη κυρία κ. Έλση Χριστόφια εξάλλου (που ήταν ανάμεσα στους διαδηλωτές τις προάλλες έξω από τη βουλή φωνάζοντας εναντίον του Μνημονίου). Ωστόσο η οικογένεια Χριστόφια μάλλον να αδυνατεί να αντιληφθεί το μέγεθος της ευθύνης εκείνου που κυβέρνησε αυτή τη χώρα για 5 χρόνια και που τυγχάνει να είναι μέλος της...

Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η Κύπρος κατρακύλησε στην καταστροφή επειδή ο τέως πρόεδρος όχι μόνο δεν αντιλήφθηκε τη σήψη και τη διάλυση που προκαλούσε με καλπάζοντα ρυθμό πλέον η διαφθορά και διαπλοκή του εγχώριου πολιτικοοικονομικού συστήματος (και όχι του καπιταλισμού γενικότερα), αλλά αντίθετα συντήρησε την ανώμαλη λειτουργία αυτού το συστήματος, ώστε να βολευτεί στην εξουσία, επ' ωφελεία και του Κόμματος.

Ο κ. Χρίστος Χριστόφιας επιμένει να θεωρεί ως καπιταλισμό τη ...διαστροφή του καπιταλισμού, που εφαρμόστηκε στην Κύπρο και σε ορισμένες άλλες χώρες και αδυνατεί να αντιληφθεί ότι τουλάχιστον αυτό το σύστημα εφαρμόστηκε σε κάποιες άλλες χώρες σωστά. Έχουμε δηλαδή σημεία αναφοράς, όπως η ΗΠΑ, οι σκανδιναβικές χώρες, η Γερμανία, η Γαλλία, η Βρετανία και άλλες, όπου ο καπιταλισμός εφαρμόστηκε σε συνδυασμό με το κοινωνικό πρόσωπο, επ' ωφελεία των πολιτών που απολαμβάνουν ευημερίας και πλήρους δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος.

Αντίθετα, σε καμία χώρα του κόσμου δεν εφαρμόστηκε ποτέ ο κομμουνισμός που ονειρεύεται η οικογένεια Χριστόφια. Πουθενά όμως! Παντού ο κομμουνισμός εφαρμόστηκε σαν στυγνή δικτατορία, με περιορισμούς στην ελευθερία του ατόμου, με ελεγχόμενη - υποβολιμαία ενημέρωση, με μεσαιωνικού τύπου λογοκρισία και με τους χαφιέδες και ρουφιάνους του καθεστώτος να παραδίδουν ύποπτους και αθώους βορά στα δόντια της κρατικής τρομοκρατίας.

Η Κίνα, η τελευταία μεγάλη κομμουνιστική χώρα, απλά σήμερα παρέμεινε κατ’ ευφημισμόν κομμουνιστική, μόνο και μόνο για να παραμένει στην εξουσία -χωρίς ελεύθερες εκλογές- το κομμουνιστικό κόμμα. Από εκεί και πέρα το αχανές αυτό κράτος, εξελίσσει ελεγχόμενα μεν αλλά με γοργούς ρυθμούς την ελεύθερη αγορά και ιδιοκτησία, εξελίσσεται με άλλα λόγια σε μια καπιταλιστική χώρα.

Αν κάποιοι … «απολογητές» οφείλουν να δώσουν εξηγήσεις για την πολιτική τους φιλοσοφία είναι οι "απολογητές" του κομμουνισμού, δηλαδή του συστήματος εκείνου που καταδυνάστευσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, υποχρεώνοντάς τους στη φτώχεια, για να καλοπερνά η νομεγκλατούρα (η κόκκινη μπουρζουαζία), κάτω από απάνθρωπη διακυβέρνηση δικτατόρων όπως ο Στάλιν που, σαν ψυχρός δολοφόνος μέσα στην παράνοιά του, έστειλε εκατομμύρια Ρώσους και άλλους στο θάνατο, ο Τσαουσέσκου, ο Χόνεγκερ, ο Καντάρ, ο Ζίφκοφ, ο Μπρέζνιεφ και άλλοι ισόβιοι ηγεμόνες αυτού του φιάσκου που ονομάστηκε «υπαρκτός σοσιαλισμός».

Οι «απολογητές» του κομμουνισμού, εφόσον επέλεξαν να είναι «περήφανοι κομμουνιστές», θα πρέπει επίσης να υπερασπίσουν τη "Λαϊκή" Δημοκρατία τς Βόρειας Κορέας, τη γελοία αυτή χώρα, με τον παρανοϊκό νεαρό δικτάτορα, ο οποίος κληρονόμησε την εξουσία από τον πατέρα του κι απειλεί τώρα την ανθρωπότητα με πυρηνικό πόλεμο.

Αυτή τη χώρα που κρατά το λαό της στο μεσαίωνα και δεν του επιτρέπει ελεύθερη ενημέρωση από τα ΜΜΕ, καθώς λειτουργεί εκεί μόνο ένα κρατικό τηλεοπτικό κανάλι (μερικές ώρες τα βράδια) προπαγανδίζοντας υπέρ του δικτάτορα, ενώ απαγορεύει επίσης την πρόσβαση στο ίντερνετ…

Είναι η χώρα που ηττήθηκε στο παγκόσμιο κύπελλο με 2-1 από τη Βραζιλία και έδειξε στην τηλεόραση ότι κέρδισε τη Βραζιλία με 1-0 διότι απλά απέφυγε να δείξει τα γκολ της Βραζιλίας. Περιττό να θυμίσω ότι μετά το παγκόσμιο κύπελλο έστειλε τους ποδοσφαιριστές σε καταναγκαστική εργασία.

Κι όλα αυτά σε αντίθεση με την καπιταλιστική Νότια Κορέα, που είναι μια από τις πιο ανεπτυγμένες οικονομικά και τεχνολογικά χώρες του πλανήτη, με παράλληλη ανάπτυξη στις τέχνες και τον πολιτισμό.

Οι "απολογητές" του κομμουνισμού θα πρέπει επίσης να μας εξηγήσουν για τις τόσο εγκάρδιες επαφές τους με την Κούβα, της οποίας ο δικτάτορας Κάστρο κυβέρνησε τη χώρα για 60 ολόκληρα χρόνια, για να παραδώσει στη συνέχεια την εξουσία … στον αδελφό του! Να μας εξηγήσουν γιατί στη χώρα αυτή υπάρχουν τέτοιοι περιορισμοί στην ενημέρωση και στο ίντερνετ, που μόνο το 2% του πληθυσμού έχει πρόσβαση και γιατί και οι ελάχιστοι που μπαίνουν στο ίντερνετ … παρακολουθούνται από τους ρουφιάνους του καθεστώτος. Γιατί υπάρχουν περιορισμοί στις εξόδους από τη χώρα (όπως εξάλλου υπήρχαν σε όλους τους κομμουνιστικούς παράδεισους, πριν οι λαοί πετάξουν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας αυτό το καταπιεστικό καθεστώς).

Το να κάνουμε το άσπρο μαύρο στα λόγια προπαγανδίζοντας είναι εύκολο. Δυστυχώς όμως για τους περήφανους κομμουνιστές, οι αποκαλύψεις και οι ζωντανές μαρτυρίες για το τι ήταν (και είναι ακόμη και σήμερα όπου υπάρχει) στην πραγματικότητα το κομμουνιστικό καθεστώς είναι πια τόσο πολλές και τόσο παραδεκτές που απλά οι απολογητές του καταντούν αναχρονιστικοί έως γραφικοί, για να μην πω και το πιο σοβαρό: ότι είναι εχθροί της δημοκρατίας, όταν ουσιαστικά την απορρίπτουν ευαγγελιζόμενοι τις κομμουνιστικές δικτατορίες σαν επίγειους παράδεισους!

Έφυγε για πάντα η "σιδηρά κυρία"...

Έφυγε λοιπόν η Μάργκαρετ Θάτσερ, η αγέρωχη κι αδιάλλακτη πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, από το Μάιο του 1979 μέχρι τον Νοέμβριο του 1990.

Στα χρόνια της εφηβείας μου, στις πρώτες μου τότε πολιτικές αναζητήσεις, η ατσάλινη πειθαρχία που επεδίωκε να επιβάλει και που έφτανε ως τα άκρα, υπήρξε για μένα αποκρουστική. Ιδιαίτερα καθώς άκουγα σχεδόν καθημερινά στα νέα ότι ο 27χρονος πολιτικός κρατούμενος (αντάρτης του IRA) Μπόμπι Σαντς, αργοπέθαινε από την απεργία πείνας μέσα στις φυλακές Λονγκ Κες του Μπέλφαστ, διεκδικώντας τα "Πέντε Αιτήματα" που είχαν να κάνουν με μια πιο ανθρώπινη διαβίωση των κρατουμένων.

Η Θάτσερ είχε τότε αρνηθεί να ικανοποιήσει τα αιτήματα του Μπόμπι και εκείνος πεισμωμένος συνέχισε την απεργία μέχρι που πέθανε το Μάιο του 1981, μετά από 66 μέρες χωρίς τροφή. Ήμουν 17 χρονών και ο θάνατος εκείνος με συγκλόνισε.

Το 1982 ξέσπασε ο πόλεμος των νησιών Φώκλαντ. Η Αργεντινή, που διεκδικούσε τα νησιά, τα κατέλαβε με αιφνιδιαστικές κινήσεις. Η Θάτσερ απάντησε χωρίς δισταγμό με πόλεμο που κράτησε 74 ημέρες. Κατέλαβε ξανά τα νησιά και παρά το θάνατο 255 Βρετανών στρατιωτών, η νίκη της ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασμού στη Βρετανία.

Ύστερα ήρθαν οι απεργίες των ανθρακωρύχων που άρχισαν στις αρχές του 1984 και συνεχίζονταν για μήνες. Για συμπαράσταση κατέβηκαν κι άλλες ομάδες εργαζομένων. Καμία ανταπόκριση από τη Θάτσερ. Άτεγκτη κι ανυποχώρητη, τους άφησε να απεργούν για ενάμισι ολόκληρο χρόνο, μέχρι που υποχώρησαν τελικά οι απεργοί τερματίζοντας την απεργία τον Ιούλιο του 1985.

Η Μάρκαρετ Θάτσερ ήταν γεννημένη πρωταγωνίστρια της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Παρέλαβε μια χώρα σε βαθιά οικονομική ύφεση και ανέστρεψε γρήγορα την κατάσταση. Ήξερε τι ήθελε και το πραγματοποιούσε, συντρίβοντας τις οποιεσδήποτε αντιστάσεις. Έζησε σαν πρωθυπουργός την πτώση του κομμουνισμού το 1989 και, παρά το ότι αυτό ήταν μια δικαίωση της δικής της συντηρητικής διακυβέρνησης, τον επόμενο χρόνο αναγκάστηκε, καθώς η δημοτικότητα της είχε πλέον μειωθεί επικίνδυνα, να παραδώσει την αρχηγία του Συντηρητικού Κόμματος και φυσικά την πρωθυπουργία της Βρετανίας, στον Τζων Μέιτζορ, μια προσωπικότητα που υπήρξε μόνο σαν σκιά της σιδηράς κυρίας.

31 χρόνια ύστερα από τότε, που άκουσα στις ειδήσεις ότι την πρωθυπουργία του Ηνωμένου Βασιλείου ανέλαβε γυναίκα, σίγουρα λέω πια ότι η Μάργκαρετ Θάτσερ, ήταν μια πραγματική ηγέτιδα. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με τον τρόπο που λειτούργησε, δεν θα πάψει ποτέ να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες ιστορικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα.

Θα τα καταφέρουμε όπως η Ιρλανδία

Η Ιρλανδία μπήκε σε Μνημόνιο το 1010. Σήμερα είναι ένα βήμα πριν από την έξοδό της από το μηχανισμό στήριξης και την είσοδό της στις διεθνείς αγορές. Όλα δείχνουν ότι η μικρή αλλά περήφανη αυτή χώρα τα κατάφερε.

Έτσι θα τα καταφέρουμε κι εμείς. Έχουμε και τη δύναμη και τη θέληση! Φτάνει να κλείσουμε τα αυτιά μας σε όλους εκείνους που βλέπουν Αρμαγεδώνες και τη συντέλεια του κόσμου να πλησιάζει!

Είναι πάντως χαρακτηριστικό της αυτοκαταστροφικής νοοτροπίας κάποιων το γεγονός ότι το περασμένο καλοκαίρι σε πολλά ελλαδικά δημοσιεύματα, οι γνωστοί Νοστράδαμοι και ψευδοπροφήτες της συμφοράς, που δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να προσπαθούν να ακυρώσουν κάθε ελπίδα του ελληνικού λαού, λέγοντας ότι "το Μνημόνιο βύθισε ακόμη πιο πολύ την Ιρλανδία". Τα γεγονότα ωστόσο τους έχουν διαψεύσει.

Η φωτογραφία είναι από την Ιρλανδία και λήφθηκε κατά την προσαγωγή στο δικαστήριο του κυριότερου ύποπτου για την καταστροφή της ισχυρής οικονομίας της χώρας, ενός κορυφαίου τραπεζίτη... Οι συγκρίσεις είναι εύλογες και η απόδοση δικαιοσύνης κι εδώ στην πατρίδα μας, άκρως επιβεβλημένη.

Από εμάς εξαρτάται να κάνουμε την Κύπρο μια καλύτερη πατρίδα για μας και τα παιδιά μας.

Το οικονομικό μας πρόβλημα ήταν μεγάλο και οι όροι των δανειστών σκληροί. Η συμφωνία που έχει επιτευχθεί ήταν η καλύτερη που μπορούσαμε να πετύχουμε μέσα στις τραγικές αυτές πραγματικότητες.

Σώθηκε τουλάχιστον η Τράπεζα Κύπρου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και φυσικά η πατρίδα μας απέφυγε την άτακτη χρεοκοπία -που θα ήταν το τέλος μας- και θεωρώ εγκληματικά ανεύθυνους όσους έλεγαν να το ρισκάρουμε. Μπήκε νυστέρι στο απόστημα του αρρωστημένου τραπεζικού τομέα και τώρα η Κύπρος ξέρει τι χρωστά.

Από εμάς εξαρτάται το μέλλον μας. Τα δεδομένα είναι τέτοια, που μας επιτρέπουν να βλέπουμε με αισιοδοξία τα χρόνια που έρχονται. Αρκεί να το χωνέψουμε ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά, έξυπνη επιχειρηματική δραστηριότητα και οπωσδήποτε εξυγίανση/κάθαρση της διαφθοράς που μας έφερε σ' αυτό το σημείο. Οπωσδήποτε η πολιτεία χρωστά στους πολίτες να προχωρήσει και σε παραδειγματική τιμωρια των υπαιτίων ετούτης της πρωτόγνωρης κρίσης.

Επαναλαμβάνω ότι δεν έχει εξαφανιστεί το πρόβλημα ως διά μαγείας και ότι θα περάσουμε ένα χρονικό διάστημα δύσκολα. Δεν μπήκαμε σε Μνημόνιο για να συνεχίσουμε να τρώμε και να πίνουμε άνετα και χωρίς έννοιες. Το πρόβλημα είναι ακόμα εδώ. Απλά η δανειακή σύμβαση ήταν η μόνη λύση για να έχουμε βοήθεια. Η άλλη επιλογή ήταν το χάος.

Ας δούμε λοιπόν αυτή τη συμφωνία ρεαλιστικά. Ούτε να πετάμε φυσικά εντελώς αδικαιολόγητα και αφελώς από τη χαρά μας αλλά ούτε και να βλέπουμε μπροστά μας μια μαύρη άβυσσο. Δουλειά, δουλειά, δουλειά και όλα θα πάνε καλά!

Τέλος στην ατιμωρησία!

Με όλα αυτά που έγιναν στον τόπο μας για να φτάσουμε στην κατάσταση που φτάσαμε θέλω να πω το εξής:  Ούτε η Ευρώπη ούτε η Τρόικα φταίνε για τη ρεμούλα, τις μίζες, την αναξιοκρατία, την κουμπαροκρατία, τη διαπλοκή και γενικά όλη την εγγενή μας κακοδαιμονία, που διέλυσε την Κύπρο.

Φταίει σύσσωμη η πολιτική μας ηγεσία που ανέχθηκε - για να μην πω εξέθρεψε - τη διαφθορά τόσα χρόνια. Αλλά για την κρίση που βιώνουμε σήμερα φταίνε συγκεκριμένα πρόσωπα και - επειδή η ατιμωρησία είναι ένας ακόμα από τους παράγοντες που οδήγησαν τη χώρα σ' αυτή την κατάσταση, τα πρόσωπα αυτά πρέπει να προσαχθούν στη δικαιοσύνη για να δικαστούν και να φυλακιστούν για πολλές δεκαετίες. 

Είναι λαϊκή απαίτηση κι αυτή τη φορά δεν θα ξεφύγει κανένας. Αν αυτή η κυβέρνηση δεν τους κλείσει στη φυλακή, θα βρεθεί μπροστά σε ένα τεράστιο κύμα αντίδρασης, που δεν ξέρω μέχρι που θα φτάσει.

Πώς φτάσαμε από το όραμα της Ένωσης στη Διζωνική Ομοσπονδία, με την Κύπρο για σχεδόν μισό αιώνα τώρα διχοτομημένη...

Το γεγονός ότι ξεκινήσαμε πριν από σχεδόν 60 χρόνια ένα αγώνα για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα -ένα όραμα για το οποίο κάποιοι θυσίασαν τη ζωή τους- αλλά καταλήξαμε σ' αυτή την κατάσταση που ζούμε σήμερα, δεν είναι μόνο πολιτικά τραγικό. Είναι εκ του αποτελέσματος βλακώδες. Αντανακλά από τη μια την πολιτική ανωριμότητα αυτού λαού, που πείσθηκε κατά καιρούς από εύκολα, απατηλά συνθήματα κι από την άλλη την ανεπάρκεια της πολιτικής του ηγεσίας -από την οποία λείπει η συλλογική πολιτική σοφία- και σε μεγάλο βαθμό την ιδιοτέλεια με την οποία αντιλήφθηκαν το ρόλο τους μερικοί από τους εξέχοντες πολιτικούς παράγοντες αυτού του τόπου. 

Τι είναι η ομοσπονδία και γιατί συνίσταται μόνο για μεγάλες χώρες. 

Πώς φτάσαμε λοιπόν από το όραμα της Ένωσης στην εδώ και σχεδόν 50 χρόνια (από το 1964) διαίρεση, στην ντε φάκτο διχοτόμηση της πατρίδας μας, θα προσπαθήσω να το αναλύσω με πολύ απλή διατύπωση και όσο πιο συνοπτικά μπορώ να το κάνω, αρχίζοντας με τον ορισμό της ομοσπονδίας, για να γίνει αντιληπτό που καταντήσαμε: Να συζητάμε ένα χωριστικό σύστημα διακυβέρνησης, ένα σύστημα που, στη δική μας περίπτωση, προσπαθεί να συγκεράσει στη λειτουργία ενός κράτους τις εκατέρωθεν επιφυλάξεις και την καχυποψία, που καλλιεργήθηκε για χρόνια ανάμεσα στις δύο κοινότητες, την ελληνική και την κυπριακή.

Ομοσπονδιακή λοιπόν είναι μια χώρα όταν αυτή αποτελείται από τουλάχιστον δύο ή περισσότερα (μη ανεξάρτητα) κράτη (μπορεί να λέγονται και πολιτείες ή περιφέρειες), τα οποία διαθέτουν το καθένα τις δικές του ξεχωριστές τρεις εξουσίες: δηλαδή κυβέρνηση, βουλή και δικαιοσύνη (δικαστήρια και αστυνομία), όμως όλα αυτά τα κράτη μαζί υπάγονται στην κεντρική – ομοσπονδιακή – κυβέρνηση, η οποία τα ενώνει  κάτω από μία ομπρέλα μίας χώρας με μια κυριαρχία και μια διεθνή προσωπικότητα. 

Ένας μη γνώστης του Κυπριακού προβλήματος, αν ακούσει ότι συζητούμε για λύση δημιουργίας ομοσπονδιακού κράτους στην Κύπρο, θα μας πάρει για … γραφικούς. Η Κύπρος έχει όσους κατοίκους έχει και το Περιστέρι στην Αθήνα. Επτακόσιες χιλιάδες κάτοικοι, αντιστοιχούν σε μια μεσαίου μεγέθους πόλη, οποιασδήποτε άλλης μεγαλύτερης χώρας του κόσμου. Η Ομοσπονδία δεν δικαιολογείται σαν σύστημα διακυβέρνησης, σε μια τόσο μικρή χώρα.

Τα ομοσπονδιακά συστήματα εφαρμόζονται σε μεγάλες χώρες (ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία κτλ) λόγω της ανάγκης για ευρείας μορφής αυτοδιοίκηση μεγάλων περιοχών της χώρας.  Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, υπάρχουν 50 πολιτείες, που έχουν η καθεμιά τον δικό της κυβερνήτη, βουλή και δικαστήρια, όμως όλες μαζί αποτελούν μία χώρα.

Ποια γεγονότα έφεραν στο τραπέζι τη διζωνική ομοσπονδία.

Η ίδια ανάγκη για ευρείας μορφής αυτοδιοίκηση των δύο κοινοτήτων προέκυψε δυστυχώς και στην Κύπρο για καθαρά πολιτικούς λόγους, εδώ και πολλά χρόνια, μετά από γεγονότα που συνέβησαν και σημάδεψαν το λαό και την ιστορία αυτού του τόπου.  Παραθέτω αυτά τα γεγονότα, όσο γίνεται πιο συνοπτικά και χωρίς περιττούς συναισθηματικούς χρωματισμούς:

Με το που άρχισαν οι προσπάθειες των Ελληνοκυπρίων, που αποτελούσαν το 80% του πληθυσμού, για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, η τουρκοκυπριακή μειοψηφία του 18%, υποκινούμενη και από την Τουρκία, άρχισε να αντιδρά. Οι Τουρκοκύπριοι δεν ήταν διατεθειμένοι να δεχθούν ότι, με τον τερματισμό της αποικιοκρατίας, θα γινόντουσαν πολίτες της Ελλάδας.

Όταν ξέσπασε ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ, η Τουρκία αντέδρασε έντονα και διακήρυξε ότι ο στόχος της ήταν πλέον η διχοτόμηση της Κύπρου. Ήταν τότε που έγιναν οι βίαιες ταραχές στην Κωνσταντινούπολη, από τις οποίες έχασαν τη ζωή και την περιουσία τους (διωκόμενοι) δεκάδες χιλιάδες Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ κατέληξε στο συμβιβασμό της ανεξαρτησίας, με τη δημιουργία ενός συνεταιρικού κράτους το 1960, μεταξύ της ελληνικής πλειοψηφίας και της τουρκικής μειοψηφίας, που ονομάστηκε Κυπριακή Δημοκρατία. 

 Η καχυποψία και η έχθρα που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στις δύο κοινότητες, έδωσε το πολιτικό άλλοθι στην Τουρκία και τη Βρετανία να εισάγουν μια σειρά από χωριστικές διατάξεις στο Σύνταγμα της νέας χώρας, οι οποίες καθόριζαν στη δημόσια διοίκηση και στις τρεις εξουσίες του κράτους ποσοστά, αναλογίες στις θέσεις, προνόμια και φυσικά τα χωριστά βέτο του Έλληνα προέδρου αλλά και του Τούρκου αντιπροέδρου του κράτους.

Η Κυπριακή Δημοκρατία λειτούργησε για 3 χρόνια και μετά διασπάστηκε, με την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων. Η διεθνής κοινότητα, με το λεγόμενο "δίκαιο της ανάγκης" αναγνώρισε ως νόμιμη τη λειτουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας μόνο από τους Ελληνοκυπρίους  αλλά με την αίρεση ότι θα άρχιζαν επαφές και συνομιλίες για να εξευρεθεί μια λύση στο πρόβλημα που δημιουργήθηκε. 

Η ψυχολογική προετοιμασία για τον διαχωρισμό ή ο δρόμος προς τη διχοτόμηση.

Στο μεταξύ μια σειρά από εχθροπραξίες που συνέβησαν ανάμεσα στις δύο κοινότητες, στη δεκαετία του 60, άρχισαν να δίνουν την εντύπωση ότι πια οι δύο κοινότητες δεν θα μπορούσαν ποτέ ξανά να ζήσουν μαζί, γεγονός που φυσικά ενίσχυε τη θέση της Τουρκίας, που επεδίωκε το διοικητικό διαχωρισμό αρχικά και στη συνέχεια τον γεωγραφικό, σαν ένα αποφασιστικό βήμα προς τη διχοτόμηση.

Δυστυχώς πολύ λίγοι Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες είχαν επαρκή πολιτική αντίληψη, για να συνειδητοποιήσουν ότι τα γεγονότα που συνέβαιναν ήταν υποβολιμαία για να εξυπηρετήσουν τους διχοτομικούς στόχους της Τουρκίας και, αντί να δείξουμε, σαν πλειοψηφία, την απαιτούμενη ψυχραιμία και αυτοκυριαρχία, πέσαμε στην παγίδα να συμμετέχουμε σε εχθροπραξίες με τους Τουρκοκυπρίους, πείθοντας όλη την ανθρωπότητα ότι εμείς κι εκείνοι δεν κάνουμε μαζί χωριό.

Κανένας δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι με τον τρόπο αυτό πείθαμε την ανθρωπότητα ότι η μόνη λύση ήταν να χωριστούμε τελείως μεταξύ μας οι δύο κοινότητες, όχι μόνο διοικητικά αλλά και γεωγραφικά, ώστε να μην είμαστε πια ο ένας μέσα στα πόδια του άλλου.

Αφού προετοιμάστηκε λοιπόν για αρκετά χρόνια το έδαφος, τόσο μέσα στην Κύπρο, όσο και διεθνώς, ότι ήμασταν με τους Τουρκοκυπρίους όπως οι σκύλοι με τους γάτους, ήρθε το πραξικόπημα της ελλαδικής χούντας, για να δώσει στην Τουρκία την αφορμή να εισβάλει στην Κύπρο και να χωρίσει πλέον και γεωγραφικά τις δύο κοινότητες, σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι συνέβη μετά τα γεγονότα του 1963-64 και μάλιστα σε ενιαία και συμπαγή γεωγραφική ζώνη στο βόρειο τμήμα του νησιού.

Από την πολυπεριφερειακή ομοσπονδία στη διζωνική.

Η πρώτη αντίδραση της διεθνούς κοινότητας μετά την εισβολή ήταν η μη αποδοχή τετελεσμένων που δημιουργήθηκαν με τη βία, όπως η κατοχή εδάφους της Κύπρου από την Τουρκία και η μετακίνηση πληθυσμών. Η Τουρκία πρότεινε αρχικά ένα σχέδιο πολυπεριφερειακής δικοινοτικής ομοσπονδίας με καντόνια, δηλαδή μιας χώρας που θα αποτελείτο από δύο ομόσπονδα κράτη (ελληνοκυπριακό και τουρκοκυπριακό) το καθένα από τα οποία θα είχε τις δικές του περιοχές, σε όλη την έκταση του νησιού.

Η πρώτη αντίδραση της δικής μας πλευράς ήταν αρνητική αλλά πριν προλάβουμε καλά καλά να το ξανασκεφτούμε, η Τουρκία απέσυρε την πολυπεριφερειακή και αντιπρότεινε πλέον την διζωνική ομοσπονδία, δηλαδή μια χώρα με δύο ομόσπονδα κράτη, το ελληνοκυπριακό στο νότιο τμήμα και το τουρκοκυπριακό στο βόρειο τμήμα του νησιού. Ήδη ο γεωγραφικός διαχωρισμός είχε επιτευχθεί με την ανταλλαγή των πληθυσμών, που η Τουρκία επέβαλε στη δική μας πλευρά με τη βία των όπλων στη διάρκεια της τουρκικής επέλασης τον Αύγουστο του 1974. 

Αντί να αντιδράσουμε έγκαιρα, εξαγγείλαμε «μακροχρόνιο αγώνα».

Με τη διεθνή κοινότητα έτοιμη από χρόνια να αποδεχθεί τον γεωγραφικό διαχωρισμό στην Κύπρο, εφόσον δεν αντιδρούσαν βεβαίως οι δύο κοινότητες γι' αυτό, η ελληνοκυπριακή πλευρά δέχθηκε την διζωνική ομοσπονδία, αλλά με τον τρόπο που ήξερε ο τότε πρόεδρος της Κύπρου, αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄,  να δέχεται τις συμφωνίες: την δέχθηκε μεν αλλά όχι με την ψυχή του… την δέχτηκε και δεν την δέχτηκε… ήθελε να την συζητήσει αλλά και δεν ήθελε…

Είχε φυσικά ο Μακάριος να αντιμετωπίσει και τις πιέσεις των "σούπερ πατριωτών", εκείνων που με τις πράξεις τους στα προηγούμενα χρόνια συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί η έχθρα μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Οι ίδιο αυτοί τώρα τον ωθούσαν στο να μην συμβιβαστεί, αλλά να ξεκινήσει ένα μακροχρόνιο αγώνα με στόχο τη δικαίωση. Ο Μακάριος πείσθηκε. Ναι να αρχίσουμε να συνομιλούμε για ομοσπονδία στο φλου, αλλά να ρίξουμε και ένα μακροχρόνιο αγώνα να μας βρίσκεται σε ώρες ανάγκης!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Μακάριος έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες αργότερα και ο Σπύρος Κυπριανού που τον διαδέχθηκε ακολούθησε μια ακόμη πιο αλλοπρόσαλλη και αναποφάσιστη τακτική, ένα απίστευτο αλαλούμ αντιφατικών δηλώσεων και θέσεων, με μόνιμο πάντως καταφύγιο τον … «μακροχρόνιο αγώνα»! 

Η ανάγκη για λύση ήταν πιο πιεστική τα πρώτα χρόνια, αλλά…

Τα πρώτα καθοριστικά χρόνια, εκείνα στα οποία υπήρχε ακόμα η δυνατότητα της μετακίνησης ξανά των πληθυσμών και της αναπροσαρμογής θέσεων και καταστάσεων, τα δύσκολα χρόνια, που οι πρόσφυγες ήταν ακόμα στα αντίσκηνα και στα κατεχόμενα οι Τουρκοκύπριοι, που μετακινήθηκαν εκεί βίαια, ένιωθαν ακόμα άβολα και δυστυχείς, τότε που δεν είχε πατήσει το πόδι του στην Κύπρο ούτε και ένας έποικος και που ο Ντενκτάς δεν είχε ακόμη ανακηρύξει «ανεξάρτητο κράτος», καμία αποφασιστική ενέργεια δεν έγινε από τη δική μας πλευρά για ανατροπή του επικίνδυνου στάτους κβο με την επίτευξη μιας δίκαιης λύσης.

Δεν θα επικαλεστώ συγκυρίες και ευκαιρίες που ενδεχομένως πήγαν χαμένες. Το αν υπήρξαν τέτοιες είναι θέμα εκτίμησης. Όμως έχω το δικαίωμα να διατυπώσω την καχυποψία μου για τις προθέσεις κάποιων στη δική μας πλευρά, που λειτούργησαν όλα αυτά τα χρόνια και εξακολουθούν να λειτουργούν λες και εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό με αυτόν που επιδιώκει η Τουρκία: δηλαδή την οριστική και μόνιμη διχοτόμηση της Κύπρου. 

Ενάντια σε κάθε διαφαινόμενη προσπάθεια για λύση.

Κάθε προσπάθεια για λύση του κυπριακού πολεμήθηκε εν τη γενέση της και πολλές φορές ακόμα και πριν ξεκινήσει, με αυστηρά αποθαρρυντικά μηνύματα που έστελνε η δική μας πλευρά προς τον ΟΗΕ. Δεν μου διαφεύγει το γεγονός ότι κάθε φορά που έτρεχε μια διαδικασία για λύση, οι ίδιοι άνθρωποι από τους ίδιους πολιτικούς χώρους, αντιδρούσαν μονίμως αρνητικά και όταν τα πράγματα έπαιρναν κάποια μορφή και διαφαινόταν το ενδεχόμενο συμφωνίας, έφταναν μέχρι του σημείου να αντιδρούν με πολύ έντονο τρόπο.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι δεν περίμεναν καν να δουν τι προτάσεις θα έρχονταν μπροστά μας. Έκαναν σαν να μην ήθελαν ούτε να δουν ούτε να ακούσουν!

Οι ιδέες Βάλτχαιμ το 1981, οι Δείχτες Κουεγιάρ το 1983, οι Ιδέες Γκάλι το 1992 και το Σχέδιο Ανάν το 2004, ήταν όλες πρωτοβουλίες από την ίδια τη Γενική Γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών. Τις απορρίψαμε όλες με προεξάρχοντες τους ίδιους εκείνους που τις απέρριπταν πάντα. 

Το Σχέδιο Ανάν – ο ίδιος ο Σατανάς υπό τη μορφή σχεδίου!

Ιδιαίτερα το τι συνέβη με το Σχέδιο Ανάν, είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας μας: Το Σχέδιο πέρασε
από διάφορες φάσεις διαπραγμάτευσης. Στην τελική του φάση ο τότε πρόεδρος Παπαδόπουλος, δεν θέλησε να το διαπραγματευθεί, δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να βελτιωθεί και αποφάσισε να το οδηγήσει μπροστά στο λαό για να απορρίψει. Είπε «όχι» κερδίζοντας την υποστήριξη των περισσοτέρων κομμάτων (πλην του ΔΗΣΥ και των ΕΔΗ) και φυσικά την τεράστια πλειοψηφία του 76% του λαού.

Το σχέδιο εκείνο ήταν, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες πρωτοβουλίες, ένα λεπτομερές σχέδιο επίλυσης του κυπριακού. Είχε και για τις δύο πλευρές τα θετικά και τα αρνητικά του στοιχεία. Σίγουρα διατηρούσε αρκετές χωριστικές διατάξεις και οπωσδήποτε είχε αρκετά τρωτά σημεία αναφοράς.

Η αρχική αντίδραση όλων μετά την απόρριψη του σχεδίου ήταν ότι έπρεπε να επιδιώξουμε τη βελτίωσή του με σκοπό να φτάσουμε σε δίκαιη συμφωνία. Λίγα χρόνια μετά επήλθε η απόλυτη δαιμονοποίησή του. Το αναφέρουμε και βάζουμε το σταυρό μας λες και βλαστημήσαμε. Αυτή η δαιμονοποίηση υπήρξε για μια ακόμη φορά το κατόρθωμα εκείνων που δεν θέλουν λύση. Με το απόλυτο θάψιμο του Σχεδίου Ανάν, έχουν προετοιμάσει το έδαφος για την απόρριψη εν της γενέση της της οποιαδήποτε επόμενης πρωτοβουλίας.

Εξάλλου βάλαμε και ένα σωρό όρους όπως «όχι σε επιδιαιτησία» και «όχι σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα» κτλ, όρους που δεν ξέρω αν πείθουν εμάς τους ίδιους. Σίγουρα όμως πιστεύω πείθουν όλους τους ξένους ότι απλά τους περιπαίζουμε για να περνά ο καιρός, διότι δεν θέλουμε λύση.

Όταν λέμε "όχι σε επιδιαιτησία", αυτό ηχεί στα αυτιά των τρίτων που το ακούνε ότι μπορεί να θέλουμε να συζητάμε για άλλα 100 χρόνια χωρίς να συμφωνούμε, αλλά κανένας τρίτος να μην μπορεί να έρθει και να μας προτείνει μια δίκαιη συμβιβαστική λύση.

Όχι σε «ασφυκτικά» χρονοδιαγράμματα ακούγεται σαν να λέμε σε όλη την ανθρωπότητα πως 40 ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή και 50 ολόκληρα χρόνια μετά την διάσπαση του κράτους μας, τη διαίρεση και την κατοχή της πατρίδας μας, εμείς αισθανόμαστε … ασφυκτικά όταν μας λένε ότι πρέπει να βάλουμε ένα χρονοδιάγραμμα για λύση του κυπριακού!

Μήπως τελικά κάποιοι δικοί μας θέλουν όντως τη διχοτόμηση;

Το σίγουρο είναι ότι κανένας Ελληνοκύπριος δεν παραδέχεται (δημόσια τουλάχιστον) ότι είναι διατεθειμένος να δεχτεί τη διχοτόμηση της Κύπρου. Προφανώς όμως διότι κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει ξεκάθαρα τη διχοτόμηση, χωρίς να χαρακτηριστεί προδότης. Διότι αυτό συνεπάγεται:

• Να αποκοπούν μια για πάντα δικές μας (ελληνικές) πατρίδες, όπως η Κερύνεια, η Αμμόχωστος, η Μόρφου και η Καρπασία και να ανήκουν πλέον στην Τουρκία. 

• Να αλλάξει σταδιακά ο δημογραφικός χαρακτήρας της Κύπρου, με την κάθοδο εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων με το ενδεχόμενο τα παιδιά μας να βρεθούν μπροστά στην αξίωση της Τουρκίας να κυβερνήσει το νησί η (τότε) πλειοψηφία, δηλαδή οι Τούρκοι! 

Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί τόσα χρόνια υπάρχει αυτή η αντίδραση, όχι απέναντι σε συγκεκριμένες προτεινόμενες λύσεις, αλλά ακόμη και απέναντι σε προσπάθειες που πάνε να ξεκινήσουν.

Το γεγονός ότι το πέρασμα του χρόνου και τα τετελεσμένα που συνεχώς δημιουργούνται και απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο τη μια κοινότητα από την άλλη, δεν προβληματίζουν και δεν πείθουν εκείνους που παραμένουν μονίμως αρνητικοί απέναντι σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία για λύση του Κυπριακού, εκείνους που τίποτα δεν κάνουν για να αποφύγουμε την επερχόμενη μονιμοποίηση της διχοτόμησης πέρα από το να διακηρύσσουν κούφια συνθήματα, με κάνει να πιστεύω ότι στην πραγματικότητα αυτοί ίσως τελικά να προτιμούν (είτε από τραγικά λανθασμένη πολιτική κρίση είτε για άλλους δικούς τους, εντελώς ιδιοτελείς λόγους) τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Η πρόταση Λιλλήκα για επιστροφή των Τουρκοκυπρίων σε Λεμεσό, Λάρνακα και Πάφο και ο δρόμος προς τη διχοτόμηση, δηλαδή τον εκτουρκισμό ολόκληρης της Κύπρου.

Στην εκπομπή ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ 2013, που μεταδόθηκε στις 24 Ιαν. 2013 από το portal του ΑΝΤ1, το ant1iwo, o κ. Λιλλήκας επανέλαβε την εκπληκτική του θέση για ομοσπονδία από 6 κρατίδια, που θα είναι όλα μεικτά. Δηλαδή να επιστρέψουν οι ΕΚ και οι ΤΚ στις περιοχές που ζούσαν παλιά και μαζί να κυβερνούμε όλες τις πολιτείες της νέας Κύπρου.

-Αν η Τουρκία απορρίψει αυτή τη θέση; Ρωτήθηκε ο κ. Λιλλήκας.

-Δεν μας ενδιαφέρει τι θα κάνει η Τουρκία, εμείς θα διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, απάντησε ο κ. Λιλλήκας και συνέχισε λέγοντας ότι θα φτιάξουμε συμμαχίες τέτοιες που θα πιέσουν την Τουρκία να δεχτεί...

Όλα αυτά για συμμαχίες και αξιοποίηση των διαπλεκόμενων συμφερόντων τα ακούμε σχεδόν 40 χρόνια τώρα αλλά η Κύπρος εκτουρκίζεται μέρα με τη μέρα, καθώς πλησιάζουμε την οριστική διχοτόμηση.

Κάποτε η Τουρκία είχε πολύ μεγάλα προβλήματα. Σήμερα τα προβλήματά της είναι λίγα κι έχει καταστεί μια μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη στην περιοχή. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν θα μπορέσει να την υποχρεώσει ΠΟΤΕ να δεχτεί αυτή τη λύση που προτείνει ο κ. Λιλλήκας.

Αντίθετα η μόνη λύση που μπορεί πιεζόμενη η Τουρκία να δεχτεί είναι η Διζωνική Ομοσπονδία η οποία, έτσι όπως διαμορφώθηκαν (κι από δικά μας λάθη) τα πράγματα στην Κύπρο μετά από το 1974, είναι η μόνη εφικτή λύση, που επιτρέπει την επιστροφή όσων προσφύγων θέλουν να επιστρέψουν και τη διατήρηση του ενιαίου της Κύπρου, σαν μιας χώρας (όπως είναι όλες οι ομοσπονδίες στον κόσμο - και υπάρχουν πολλές ομοσπονδιακές χώρες).

Στο μανιφέστο του ο κ. Λιλλήκας λέει ότι με την Διζωνική Ομοσπονδία εκτουρκίζεται η Κύπρος διότι, λέει, θα διατηρηθεί η πλειοψηφία των ΤΚ στο βορρά και η Τουρκία θα συγκυβερνά στο νότο... Όμως αυτό το σύνθημα ότι η Τουρκία θα συγκυβερνά στο Νότο είναι στην πραγματικότητα ένα απατηλό επικοινωνιακό κόλπο. Διότι:

Αν η Τουρκία θα συγκυβερνά με την Διζωνική Ομοσπονδία, δεν θα συγκυβερνά και όταν οι Τουρκοκύπριοι επιστρέψουν σε όλες τις πόλεις και τα χωριά μας, όπως θέλει ο κ. Λιλλήκας;

Κάθε μέρα που περνά δημιουργεί πραγματικά και όχι θεωρητικά δεδομένα, που απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο την δίκαιη διευθέτηση του κυπριακού και μας οδηγούν στη διχοτόμηση. Ένας που δεν κοιμάται όρθιος αλλά βλέπει πώς αναπτύσσονται τα κατεχόμενα, το συμμερίζεται αυτό που γράφω και δεν διατηρεί ψευδαισθήσεις.

Η πρόταση Λιλλήκα θα απορριφθεί αμέσως από την άλλη πλευρά ενώ η πλειοψηφία της διεθνούς κοινότητας θα πιστέψει πια ότι δεν θέλουμε λύση αλλά απλώς προσπαθούμε να περιπαίξουμε όλο τον κόσμο επινοώντας κάθε φορά καινούριες θέσεις και προφάσεις για να περνά ο καιρός. Στη συνέχεια και με καμία πλέον πιθανότητα να λυθεί το κυπριακό σε συνομιλίες, θα έρθει η διχοτόμηση, ως η μόνη εφικτή λύση.

Τα κατεχόμενα θα αποκοπούν μια για πάντα και θα γίνουν ουσιαστικά άλλη μια επαρχία της Τουρκίας, ενώ οι ΤΚ θα μετακινηθούν στο νότο (ήδη ζουν απ' εδώ 20 χιλιάδες) και θα κάνουμε κράτος στο νότο μαζί τους, έτσι όπως το θέλει ο κ. Λιλλήκας: δηλαδή μεικτό!

Όμως η Κερύνεια, η Αμμόχωστος, η Μόρφου, η Καρπασία και όλα τα κατεχόμενα χωριά μας, θα έχουν χαθεί για πάντα κι αυτό θα είναι η κορύφωση και το τέλος της μεγάλης προδοσίας, που άρχισε να συντελείται πολλά χρόνια πριν, με στόχο τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα...

Γράφει σήμερα ο Φιλελεύθερος ότι το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου έχει ήδη αεροπορική κίνηση ίση με το 80% του αεροδρομίου Λάρνακας και υπερδιπλάσια του αεροδρομίου της Πάφου.

Να πάρουμε αμέσως μέτρα, λένε κάποιοι... Μα τι μέτρα ρε παιθκιά; Του νεκροθάφτη; Κάθε μέρα που περνά μας οδηγεί ολοένα και πιο κοντά στην οριστική και μόνιμη διχοτόμηση.

Ότι νέο συμβαίνει μας "ξαφνιάζει" τάχα μου, μας νευριάζει και λίγες μέρες μετά το ξεχνούμε και το αφήνουμε να συνεχίζεται, απλά διότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. 

Συνεχίζουμε να κάνουμε αμέριμνοι τα post μας στο Facebook και δεν μας πειράζει πια που κάτω γράφει "στην περιοχή Lefkosa" (όχι Lefkosia ούτε Nicosia αλλά LEFKOSA), δεν μας πειράζει που τα τουρκικά ονόματα στους διεθνείς χάρτες έχουν καθιερωθεί δίπλα από τα ελληνικά, δεν μας πειράζει που οι περιουσίες μας έγιναν τουριστικά καταλύματα, δεν μας πειράζει πια για τους έποικους, για το ότι οι Τουρκοκύπριοι απολαμβάνουν όλων τους των δικαιωμάτων στην Κυπριακή Δημοκρατία, πληρώνοντας τους φόρους τους στο ... ψευδοκράτος...

Δεν μας ενοχλεί που συνεχίζουν να μας σημαδεύουν 40 χιλιάδες κάννες των Τούρκων στρατιωτών που καταπατούν ακόμα την πατρίδα μας.

Τα συνηθίσαμε όλα και προχωρούμε αμέριμνοι, συνένοχοι στη μεγάλη ήττα του ελληνισμού στην Κύπρο, που αργά ή γρήγορα θα μονιμοποιηθεί.

Αυτά ήταν τα αποτελέσματα του περίφημου "μακροχρόνιου αγώνα": η πιο βολική, αδιαμαρτύρητη κι αναίμακτη πορεία προς τη διχοτόμηση, που ήταν στόχος της Τουρκίας από τη δεκαετία το 50. Σοφοί οι Τούρκοι και οι ξένοι που σκέφτηκαν ότι ο χρόνος θα έφερνε αργά μεν αλλά αδιαμαρτύρητα στο τέλος τη διχοτόμηση. Οι δικοί μας όμως που έκαναν παντιέρα τους την στρατηγική της λύσης σε βάθος χρόνου τι ήταν;

Αν συνεχίσουμε έτσι κι αν δεν βρούμε τον τρόπο να λύσουμε δίκαια και λειτουργικά το κυπριακό στα επόμενα λίγα χρόνια, θα πληρώσουν τη νύφη τα παιδιά μας, που θα μας καταριούνται στον αιώνα τον άπαντα.

O ρόλος του ΑΚΕΛ στη νέα εποχή της Κύπρου.

Είμαι βέβαιος ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ έχει πλήρη συναίσθηση όχι μόνο της κρισιμότητας των στιγμών που διέρχεται ο τόπος αλλά και της δυσχερούς θέσης στην οποία περιήλθε το κόμμα, συνεπεία της οικονομικής κρίσης και των ευθυνών που καταλογίζονται πανταχόθεν στην (δική του) κυβέρνηση.

Το ζητούμενο για όλους στο ΑΚΕΛ αυτή τη στιγμή είναι το κόμμα να τα καταφέρει να σταθεί όρθιο σ’ αυτές τις εκλογές, είτε αυτό σημαίνει ελάχιστη δυνατή απώλεια δυνάμεων, είτε ακόμα και (ανέλπιστα) νίκη στις προσεχείς προεδρικές εκλογές.

Είναι αλήθεια ότι κορυφαία στελέχη του κόμματος ένιωσαν απογοήτευση, είτε γιατί μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα αλλά παραγκωνίστηκαν, είτε διότι θα μπορούσε το κόμμα να είχε μια πιο εποικοδομητική παρέμβαση προς και από την εξουσία, αν δεν είχε δειλιάσει απέναντι στην απόλυτη εξουσία που ο πρόεδρος Χριστόφιας θέλησε να αντλεί, μέσα από τις πρόνοιες του Συντάγματος.

Η απογοήτευση θα μπορούσε να είχε προκαλέσει τάσεις απόσχισης, αλλά η έξοδος και η δημιουργία άλλου αριστερού σχήματος δεν αποτελεί, ούτε κατά διάνοια, εναλλακτική επιλογή για τα σοβαρά στελέχη του ΑΚΕΛ. Γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο αποκλίνει σε βαθμό … κακουργήματος από την κουλτούρα του κόμματος, όχι μόνο στο επίπεδο της κομματικής ιεραρχίας αλλά και στο επίπεδο της βάσης. Μπορεί να πέρασαν 23 ολόκληρα χρόνια από την αποχώρηση μιας ομάδας από επίλεκτα κορυφαία στελέχη (σε μια εποχή μάλιστα που ο λεγόμενος «υπαρκτός σοσιαλισμός» στην Ευρώπη και την ίδια τη Σοβιετική Ένωση διαλυόταν εις τα εξ ων συνετέθη) αλλά κανείς δεν ξεχνά ότι οι πολύ αξιόλογοι εκείνοι πολιτικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ουσιαστικά χάθηκαν από τα κοινά του τόπου.

Από την άλλη αιωρείται στην ατμόσφαιρα η υποψία ότι επωάζεται μια προσπάθεια δημιουργίας, μετά τις εκλογές, ενός νέου κόμματος με ηγέτη τον Γιώργο Λιλλήκα και ότι οι ψηφοφόροι που θα υπερψηφίσουν τον πρώην υπουργό, θα έχουν ήδη διαμορφώσει στη συνείδησή τους πρόσφορο έδαφος, ώστε να μην αποκλείουν την πιθανότητα να στηρίξουν στη συνέχεια και ένα πιο νέο, σύγχρονο πολιτικό σχηματισμό στο χώρο της κεντροαριστεράς.

Η ηγεσία του ΑΚΕΛ έχει επίγνωση του κινδύνου ένα νέο σχήμα να έχει περισσότερες πιθανότητες διείσδυσης στις αριστερές μάζες από ότι η ΕΔΕΚ, της οποίας τα ποσοστά παρέμειναν επί 43 ολόκληρα χρόνια καθηλωμένα. Επομένως έχουν όλα τα στελέχη κάθε λόγο (όχι μόνο κομματικό αλλά και προσωπικό) να δώσουν την μάχη των εκλογών με όλες τους τις δυνάμεις, για να επιτύχουν τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση, ελπίζοντας ότι η μετά Χριστόφια εποχή θα διαμορφώσει νέες ανανεωμένες προοπτικές όχι μόνο για το κόμμα αλλά και για τους ίδιους σε προσωπικό επίπεδο.

Ο …εξωραϊσμός της προεδρίας Χριστόφια και η αντεπίθεση προς πάσαν κατεύθυνση φαίνεται να είναι αυτή τη στιγμή η μοναδική επιλογή της επικοινωνιακής πολιτικής του ΑΚΕΛ ενόψει εκλογών. Θα μπορούσε βεβαίως να είχε καταλογίσει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας λανθασμένες προσωπικές του προσεγγίσεις, επιλογές και αποφάσεις κατά την άσκηση της εξουσίας και να προβάλει τον Σταύρο Μαλά ως τον άνθρωπο που θα ασκήσει διαφορετική, πιο ορθολογική  και οπωσδήποτε πιο σύγχρονη εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Όμως αυτό θα έμοιαζε με προδοσία απέναντι στον επί 20 χρόνια Γ.Γ. και θα είχε εξοργίσει σε … καταστροφικό (για το κόμμα) βαθμό τον απερχόμενο πρόεδρο, ο οποίος έτσι κι αλλιώς και σχεδόν επί καθημερινής βάσεως κατακεραυνώνει τους πάντες, στην προσπάθειά του να αποδείξει στον κόσμο ότι η προεδρία του ίσως να είναι και η καλύτερη που είχε η Κύπρος μέχρι σήμερα.

Είτε αισιοδοξούν είτε όχι ως προς τη θετική για τον Σταύρο Μαλά έκβαση των εκλογών, τα κορυφαία στελέχη του ΑΚΕΛ γνωρίζουν ότι εν πάση περιπτώσει την αμέσως επόμενη ημέρα, στο κόμμα, θα πρέπει να γίνει ανασύνταξη δυνάμεων, αυτοκριτική και αναδίπλωση.

Η Κύπρος έχει πιάσει πάτο από ηθικής απόψεως, βυθιζόμενη διαρκώς, κουβαλώντας μέσα στο σώμα της τα ολοένα διογκούμενα καρκινώματα της αναξιοκρατίας και της διαφθοράς. Οι ειλικρινείς στο ΑΚΕΛ οφείλουν να παραδεχτούν πως η κυβέρνηση Χριστόφια όχι μόνο δεν πάταξε την αρρωστημένη κατάσταση, που εδώ και δεκαετίες μολύνει το σώμα της κυπριακής κοινωνίας, αλλά αντίθετα τη συντήρησε με ηθικό (αν μπορεί να λεχθεί έτσι) έρεισμα την επί μακρόν αδικία εις βάρος των μαζών της αριστεράς.

Η Κύπρος δεν αντέχει να συνεχίσει να βυθίζεται προς τον πάτο. Θα πάθει ασφυξία και θα πεθάνει. Το ΑΚΕΛ πρέπει να παίξει το ρόλο μιας σύγχρονης αριστερής πολιτικής δύναμης, που θα υποστηρίξει με ορθολογικά κριτήρια και μακριά από δογματικές αγκυλώσεις μια καλύτερη, πιο δίκαιη και οπωσδήποτε απόλυτα αξιοκρατική κοινωνία. Η ταμπέλα του «κομμουνιστικού κόμματος» αντικατοπτρίζει όχι μόνο ένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό αναχρονισμό αλλά και ένα μέγα ιστορικό σφάλμα που αγγίζει τα όρια της φάρσας. Το μεγάλο κόμμα της αριστεράς οφείλει να εκσυγχρονιστεί, να υιοθετήσει την πολιτική ταυτότητα της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής αριστεράς και να διεκδικήσει ένα πολύ πιο αναβαθμισμένο ρόλο, ακόμη και στο επίπεδο της διαμόρφωσης μιας κοινωνικά δικαιότερης πανευρωπαϊκής πολιτικής.

Η πρόταση Λιλλήκα για επιστροφή των Τουρκοκυπρίων στο νότο και των Ελληνοκυπρίων στο βορρά και οι πρωτοβουλία που θα πρέπει άμεσα ο υποψήφιος να αναλάβει.

Το Μακένζι στη Λάρνακα, ο Χαρουπόμυλος στη Λεμεσό, είναι περιοχές που θα μπορούσαν να ελκύσουν το επιχειρηματικό ενδιαφέρον αλλά την διάθεση για ψυχαγωγία, των Τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας.

Η θέση του υποψήφιου Γιώργου Λιλλήκα για λύση του κυπριακού είναι η επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια και στις περιουσίες που κατείχαν πριν από το 1974 και 1963 και η δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους, που θα αποτελείται από 6 ομόσπονδα κράτη (Ηνωμένες Πολιτείες της Κύπρου) στα οποία θα κατοικούν και θα ζουν μαζί οι Ελληνοκύπριοι, οι Τουρκοκύπριοι, οι Μαρωνίτες κλπ. Να έχουμε δηλαδή ξανά ΜΕΙΚΤΕΣ πόλεις και χωριά, όπως ήταν στα παλιά χρόνια.

Παρόλο που προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η πρόταση δεν θα γίνει αποδεκτή από την τουρκική πλευρά, οπότε δεν θα μπορέσουμε να τη συζητήσουμε και δεν θα μπορέσουμε να καταλήξουμε σε συμφωνία, δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ με την ιδέα της επιστροφής των ανθρώπων στις περιουσίες τους. Διαφωνώ μόνο με την σκοπιμότητα του να έχουμε ομοσπονδία από 6 πολιτείες. Για ποιο λόγο ένα μικρό νησί των 700 χιλιάδων κατοίκων να έχει 6 κράτη; Αφού θα επιστέψουν όλοι στις περιοχές τους, για ποιο λόγο να δημιουργήσουμε ένα τόσο πολύπλοκο και πολυέξοδο πολιτειακό συστημα; Το ενιαίο κράτος (όπως είναι η Κυπριακή Δημοκρατία σήμερα) θα ήταν σίγουρα μια πολύ καλύτερη ιδέα.

Με τρομάζει όμως από την άλλη ο κίνδυνος της οριστικής διχοτόμησης, που θα έχει καταστροφικές συνέπειες πάνω στον κυπριακό ελληνισμό. Με τη διχοτόμηση χάνουμε για πάντα τη μισή μας πατρίδα. Γίνεται τούρκικη. Αλλά το χειρότερο είναι ότι θα κινδυνεύουμε να χάσουμε και την άλλη μισή, από τη στιγμή που θα αρχίσει πια ένας ανεξέλεγκτος εποικισμός, με ασταμάτητη αύξηση των Τούρκων στο βόρειο (οριστικά τουρκικό πια με τη διχοτόμηση) τμήμα, που θα αλλάξει τη δημογραφική σύνθεση του τόπου.

Μάλιστα μόλις χθες ο Τούρκος ΥΠΕΞ. Αχμέτ Ναβούτογλου, ενημέρωσε την τουρκική Εθνοσυνέλευση ότι δεν αποκλείει τη διχοτόμηση της Κύπρου, σε περίπτωση που θα επιχειρήσουμε να αλλάξουμε τη βάση των συνομιλιών και επειδή ο μόνος από τους τρεις επικρατέστερους υποψήφιους που δηλώνει ότι θα αλλάξει τη βάση των συνομιλιών (και να αρχίσουμε ξανά από το μηδέν) είναι ο κ. Λιλλήκας, θα ήθελα να κάνω μια πολύ σοβαρή εισήγηση στον υποψήφιο πρόεδρο:

Να ζητήσει συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας ΤΩΡΑ, που δεν είναι ακόμη πρόεδρος διότι εάν εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Ερτογάν θα αρνηθεί να συναντηθεί μαζί του. Στη συνάντηση να εξηγήσει στον Τούρκο πρωθυπουργό ΤΑ πλεονεκτήματα της λύσης που εισηγείται ο κ. Λιλλήκας:

Να του εξηγήσει ότι οι τουρκοκυπριακές συνοικίες της Λεμεσού και της Λάρνακας βρίσκονται σε πολύ καλά σημεία. Π.χ. στη Λάρνακα εκτείνεται μέχρι και την κοσμοπολίτικη παραλία Μακένζι, με τα γνωστά μπαράκια και club, που έχουν γίνει το κέντρο της νυχτερινής ζωής της πόλης. Στη Λεμεσό ότι βρίσκεται επίσης σε μια πολύ γραφική περιοχή της παλιάς, δίπλα από το Χαρουπόμυλο, που επίσης βρίσκεται στο επίκεντρο της χαλαρής νυχτερινής εξόδου των Λεμεσιανών. Για τον Μούτταλο της Πάφου, ίσως δυσκολευτεί λίγο, όμως γιατί να μην αναπτυχθεί κι ο Μαχαλλάς αυτός εξίσου, όπως και η υπόλοιπη πόλη;

Θα εξηγήσει στον πρωθυπουργό ότι οι Ελληνοκύπριοι Λεμεσιανοί, Σκαλιώτες και Παφίτες είναι έτοιμοι να ξαναζήσουν ειρηνικά (όπως ζούσαν και στα παλιά χρόνια) με τους Τουρκοκύπριους συντοπίτες τους και να προχωρήσουν σε μια πλέον συνεταιρική και από κοινού περαιτέρω ανάπτυξη των πόλεών τους.

Την ίδια στιγμή, όλοι οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που γεννήθηκαν και ζουν εδώ και σχεδόν 40 χρόνια σε ξένα γι’ αυτούς μέρη, θα επιστρέψουν πλέον στα χωριά και τις πόλεις τους, για να συνεχίσουν εκεί τη ζωή τους κανονικά, όπως παλιά κι έτσι το κράτος θα απαλλαγεί από το οικομομικό βάρος που συνεπάγονται τα προσφυγικά επιδόματα.

Ίσως να μην είναι και τόσο δύσκολο τελικά να πεισθεί ένας έξυπνος πολιτικός, όπως ο Ερτογάν, ότι είναι προς το συμφέρον των Τουρκοκυπρίων να αξιοποιήσουν τις περιουσίες τους και στις τουριστικές περιοχές των πόλεων στη νότια ακτή της Κύπρου.

Ο κ. Λιλλήκας είμαι βέβαιος ότι θα προσπαθήσει να πετύχει αυτή τη λύση και όχι την καταστροφική για τον κυπριακό ελληνισμό διχοτόμηση, προσπαθώντας να πιέσει την Τουρκία μέσω διεθνών συμμαχιών που θα αναπτύξει η Κύπρος με τις τις μεγάλες δυνάμεις, με όπλο το φυσικό αέριο. Όμως είναι καλά όχι μόνο να πιέσει την Τουρκία αλλά και να την πείσει.

Πριν μας πνίξουν τα τοξικά συστατικά της διαφθοράς...

Η ευθύνη μας μπροστά στις κάλπες για τη διακυβέρνηση της επόμενης πενταετίας, δεν είναι τίποτα μπροστά στις ευθύνες που έχουμε απέναντι στις επόμενες γενιές.

Είναι αβάσταχτο το κατάντημα της Κύπρου, σε όλους τους τομείς. Ανησυχούμε διότι φαλιρίσαμε οικονομικά. Μα αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα της ηθικής μας χρεωκοπίας. Η αναξιοκρατία που βασιλεύει στην Κύπρο από την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι σήμερα, είχε δυστυχώς (και ήταν επόμενο ότι θα είχε) τις συνέπειές της.

Σ' αυτή τη χώρα όπου οι μέτριοι και οι ανεπαρκείς έτυχαν εξ υπαρχής και συνεχίζουν να τυγχάνουν ευνοιοκρατικής προώθησης ώστε να φτάνουν ακόμη και στην καταξίωση να διοικούν τη δημόσια υπηρεσία, θεσμούς κλειδιά, ή ακόμη και να κυβερνούν το κράτος, δεν χρειάζεται εξειδικευμένη μελέτη και ανάλυση για να αντιληφθεί κανείς τους λόγους που έχουμε μια πατρίδα μοιρασμένη, όπως εξάλλου δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς και τον οικονομικό καταποντισμό στον οποίο καταλήξαμε.

Η αναξιοκρατία ήταν ο κακοήθης όγκος που ανέπτυξε στο σώμα αυτής της κοινωνίας όλα τα συναφή καρκινώματα: το ρουσφέτι, την απαξίωση των αρίστων και την καταξίωση των αναξίων, την υστεροβουλία, την αρπαχτή, την μπαμπεσιά και την συγκεκαλυμμένη κλοπή.

Η αναξιοκρατία έχει διαβρώσει την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και των θεσμών, έχει καταρρακώσει την αξιοπρέπειά μας και κατ' επέκταση έχει αμβλύνει τις αντιστάσεις μας. Έχουμε σαν κοινωνικό σύνολο και σαν πολίτες ο καθένας μας ξεχωριστά, αποδεχθεί και ανεχθεί το αρρωστημένο αυτό σύστημα, το έχουμε εμπεδώσει σαν πολιτική και κοινωνική μας κουλτούρα.

Τη διαφθορά την συντήρησαν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, γιατί ευλόγως ευνοεί τα ιδιοτελή συμφέροντα εκείνων που ευρίσκονται στην εξουσία και των "παρακοιμωμένων" τους. Μπορεί σε κάποιο βαθμό να ευνοεί και απλούς πολίτες, οι οποίοι αξιοποιούν το "μέσον" τους για να εξασφαλίσουν θέσεις εργασίας, άδειες, χαλαρώσεις κτλ κτλ.

Φτάνει όμως! Δεν μας παίρνει άλλο. Εδώ που φτάσαμε, ή που θα καθαρίσουμε την κατάσταση ή που θα καταστραφούμε ολοκληρωτικά. Αν ο επόμενος κυβερνήτης του τόπου, δεν αρπάξει τον Μινώταυρο από τα κέρατα και δεν βάλει τέλος στα "μέσα", στις μίζες, στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, στα λαδώματα, στην κουμπαροκρατία, σε όλα τα τοξικά συστατικά της διαφθοράς, αυτός ο τόπος θα χαθεί και δεν θα μας σώσουν ούτε τα φυσικά αέρια αλλά ούτε και ο ίδιος ο Θεός, διότι δεν θα έχει κανένα λόγο να το πράξει...