Να συλληφθεί αμέσως και να ανακριθεί ο κάπτεν Νέμο!

Αυτή η υπόθεση με τα εκρηκτικά στο Κελλάκι, προκαλεί μεγάλη ανησυχία στον απλό άνθρωπο της Κύπρου, σε σχέση με την ασφάλεια του προέδρου Χριστόφια.

Επειδή είχα την ευκαιρία να ζήσω αρκετές συγκλονιστικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας αυτού του τόπου, θα ήθελα να εισηγηθώ στην αστυνομία να βρει, να συλλάβει και να ανακρίνει τον Κάπτεν Νέμο, τον υποχθόνιο εκείνο εγκέφαλο που, στις αρχές της δεκαετίας του '80, σχεδίαζε να πνίξει με δηλητηριώδη αέρια την Κύπρο και να εξαφανίσει το λαό της!

Για όσους δεν θυμούνται καλά, η υπόθεση με τα αέρια του Νέμο ήρθε λίγα χρόνια μετά την πρώτη Μεγάλη Συνωμοσία, που εξυφάνθηκε εναντίον του τότε πρόεδρου Σπύρου Κυπριανού, το καλοκαίρι του 1978, όταν υπήρξαν μάλιστα και πληροφορίες ότι ξένες δυνάμεις κατέβαζαν όλη τη νύχτα τανκς με αλεξίπτωτα πάνω στο Τρόοδος, για να τα κατεβάσουν στη Λευκωσία και να κάνουν πραξικόπημα!

Η φοβερή εκείνη υπόθεση της Μεγάλης Συνομωσίας, που αποκάλυψε τότε η Κυπριακή Αστειονομία, συγκλόνισε κυριολεκτικά την Κύπρο. Έγιναν μάλιστα και συλλήψεις! Θεωρήθηκε ύποπτος, ανάμεσα σε αρκετούς άλλους και ο Κίκης ο Κωνσταντίνου, που οδηγήθηκε από το Nissi Beach κατευθείαν στο δικαστήριο με το μαγιό (!), ενώ θεωρήθηκαν επίσης συνωμότες ένας Ισραηλινός προπονητής του Ολυμπιακού Λευκωσίας, η πριγκίπισσα Ζήνα Κάνθερ καθώς και ο μετέπειτα πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος.

Επειδή τα συγκλονιστικά πρόσφατα γεγονότα με την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Γενικού Εισαγγελέα αλλά και η προχθεσινή ανεύρεση εκρηκτικών στο Κελλάκι, αναβιώνουν τον εφιάλτη εκείνης της εποχής, θα πρέπει η αστυνομία να έχει το νου της, διότι δεν αποκλείται να εμπλέκεται και ο Κάπτεν Νέμο σ’ αυτή την ιστορία. Να τον χειριστούν όμως προσεκτικά, μην τυχόν και εξαπολύσει δηλητηριώδη αέρια και μας αφανίσει όλους!

"Φεύγω με το κεφάλι ψηλά..."

Κάτι τέτοιο θα πρέπει να ψιθύρισε η Μαρία Αντουανέτα, την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 1793 τη στιγμή που την οδήγησαν και στάθηκε μπροστά σ' εκείνο το φοβερό μηχάνημα...

Τέσσερα χρόνια προηγουμένως ένα εξαγριωμένο πλήθος είχε εισβάλει στα παλάτια των Βερσαλιών αποφασισμένο να βάλει ένα τέλος στη βασιλεία του Λουδοβίκου 16ου και της ματαιόδοξης γυναίκας του, που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο κόσμος δεν έχει ψωμί να φάει. "Αν δεν έχει ψωμί, ας φάει παντεσπάνι" ήταν η παροιμιώδης πια φράση που της αποδόθηκε από τότε και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.

Ζώντας μέσα στη χλιδή και στις ανέσεις της εξουσίας, η Μαρία Αντουανέτα δεν είχε αντίληψη της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τη Γαλλία στα τέλη του 18ου αιώνα, μιας κρίσης που έφερε τον απλό άνθρωπο στα όρια της εξαθλίωσης και της δυστυχίας.

"Θα φύγω με το κεφάλι ψηλά" ψιθύρισε, την ώρα που την οδηγούσαν προς την γκιλοτίνα. Λίγα λεπτά αργότερα έφευγε χωρίς να έχει ακριβή επίγνωση για το πού ακριβώς βρισκόταν το κεφάλι της.

Παρόλο που πήρα αφορμή από μια φράση του Δημήτρη Χριστόφια, δεν υπονοώ μέσα από το σχόλιο μου μόνο τη δική του διακυβέρνηση, διότι θα ήμουν άδικος (και οπωσδήποτε δεν έχει καμία σχέση το σχόλιο αυτό με τη σύζυγο του προέδρου). Πολύ περισσότερο ας μην βλακωδώς διανοηθεί κανείς ότι... υποδαυλίζω βίαιες πράξεις!

Ανέφερα αυτή την ιστορία, για να θυμίσω τις ιστορικά αποδεδειγμένες πραγματικότητες ως προς τη σχέση ΕΞΟΥΣΙΑΣ και ΛΑΟΥ (σχέση, την οποία πραγματεύθηκε εξάλλου και ο Νικολό Μακιαβέλι στον έργο του "Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ").

Είναι βέβαιο ότι οι εξουσιάζοντες έχουν πάντοτε το "επάνω χέρι" αλλά μέχρις ενός σημείου. Υπάρχει ένα όριο αντοχής στο σχοινί, όταν τεντώνεται ανάμεσα στην εξουσία και το λαό. Όταν το σχοινί σπάει συνήθως αυτοί που την πληρώνουν ακριβά είναι οι εξουσιάζοντες.

Πολλοί δικαίως μπορεί να σκεφτούν διαβάζοντας αυτό το σημείωμα ότι αναφέρομαι εμμέσως στην πλάνη της σημερινής κυβέρνησης, που μοιάζει να έχει χάσει την επαφή της με τον απλό άνθρωπο, τον οποίο συχνότατα επικαλείται ... συγκινημένη... Ωστόσο:

Αναφέρομαι σε όλους: όχι μόνο στους σημερινούς κυβερνώντες αλλά και στους (γνωστούς) "πρίγκιπες" της αυριανής εξουσίας. Αν αυτοί δεν αντιληφθούν τα όρια και αν δεν καταφέρουν να αποκαταστήσουν την ηρεμία στα κοινωνικά στρώματα, θα πληρώσουν εκείνοι τελικά τη νύφη, όχι μόνο για τα λάθη τα δικά τους αλλά και για τα λάθη των προηγούμενων. Φοβούμαι μάλιστα ότι θα τα πληρώσουν με μια ένταση, την εμβέλεια της οποίας φοβάμαι ακόμα και να φανταστώ...

Με στεριανό καπετάνιο σε φουρτουνιασμένο πέλαγος...

O πρόεδρος Χριστόφιας, κόντρα στην ανατριχιαστική ιστορική αλήθεια για τον λεγόμενο "υπαρκτό σοσιαλισμό" παραμένει πιστός στην κοσμοθεωρία του κομμουνισμού διότι πιστεύει ότι ο κομμουνισμός, σαν ιδέα, αδικήθηκε από εκείνους που τον εφάρμοσαν στην πράξη.

Αυτή η θέση του κ. Χριστόφια μπορεί να είναι 100% έντιμη, δεν έχω λόγους να το αμφισβητήσω αυτό, παρόλο που προσωπικά πιστεύω ότι η συγκεκριμένη κοσμοθεωρία, που διατυπώθηκε πριν από 3 αιώνες, είναι πλέον αναχρονιστική: το στάτους της καθεμιάς από τις κοινωνικές τάξεις έχει πλέον διαφοροποιηθεί σημαντικά από τότε, έστω και αν (το δέχομαι) ότι εξακολουθεί να λειτουργεί ακόμα και σήμερα η αόρατη δικτατορία της μπουρζουαζίας εις βάρος της εργατικής τάξης.

Οι λύσεις που πρότειναν οι Μαρξ και Έγκελς, αποδείχτηκαν στην πράξη φρούδες ελπίδες και πλάνες. Οι εξουσιάζοντες, ακόμα και αν αυτοί προέρχονται από την εργατική τάξη, στο τέλος είτε ταυτίζονται κι αυτοί με την μπουρζουαζία (βλέπε νομενκλατούρα του Κόμματος), είτε στρεβλώνουν τόσο πολύ το σύστημα της αγοράς, που εν τέλει αυτό καθίσταται αντιπαραγωγικό και επομένως αποτυχημένο.

Δυστυχώς ο πρόεδρος Χριστόφιας, όσο κι αν τονίζει συνεχώς ότι είναι κι ο ίδιος ένας απλός άνθρωπος, όχι μόνο αφέθηκε να δελεαστεί από τις "μπουρζουά στυλ" ανέσεις της εξουσίας, αλλά και απέτυχε να αντιληφθεί έγκαιρα και να προλάβει ή/και να διορθώσει την συστημική καταιγίδα που πλησίαζε απέξω, θέτοντας έλεγχο στην τραπεζική ασυδοσία (που ήταν κοινό μυστικό σε όλους όσοι βρίσκονταν σε πόστα κλειδιά στην πολιτική και οικονομική "ιεραρχία" του τόπου) και διορθώνοντας τις διαρθρωτικές στρεβλώσεις, που μπορεί να έμοιαζαν στα μάτια ενός κομμουνιστή σαν κοινωνική άμβλυνση του "βάναυσου" καπιταλιστικού συστήματος, όμως στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ευνοιοκρατικά τερατώματα και καρκινώματα στο σώμα ενός ευνομούμενου και κοινωνικά δίκαιου κράτους, που λειτουργούσαν τελικά εις βάρος των εργαζομένων κυρίως του ιδιωτικού τομέα.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο ορθά εφαρμοσμένος καπιταλισμός είναι οπωσδήποτε ένα αξιοκρατικό σύστημα (διότι χωρίς αξιοκρατία δεν υπάρχει υγιής οικονομική ανάπτυξη) και επομένως είναι "πολιτικά ορθότερος" και κοινωνικώς πιο ευαίσθητος σαν σύστημα, από ότι υπήρξε ο λεγόμενος "υπαρκτός σοσιαλισμός". Η πλεονεξία της μπουρζουαζίας έχει πολλές φορές προκαλέσει στρεβλώσεις στο καπιταλιστικό σύστημα τέτοιες που να οδηγούν σε κρίσεις, όπως αυτή που ζούμε σήμερα. Όμως τουλάχιστον έχουμε δει σε αρκετές χώρες να εφαρμόζεται ένας ανθρώπινος καπιταλισμός, σε αντίθεση με τον κομμουνισμό που απέτυχε παταγωδώς παντού όπου εφαρμόστηκε και υπήρξε ένα άκρως αντιλαϊκό σύστημα.

Δυστυχώς, στη χειρότερη συστημική κρίση του καπιταλισμού, στην Κύπρο βρέθηκε να κυβερνά ένας πολιτικός με φιλοσοφία πολύ μακριά από τις πραγματικότητες που έπρεπε να είχαν γίνει αντιληπτές έγκαιρα, ώστε να εφαρμοστεί αποφασιστικά η σωστή στρατηγική εξόδου από την κρίση. Μάλλον οι αντίθετες από τις επιβαλλόμενες ενέργειες έγιναν, σε κρίσιμες φάσεις, με αποτέλεσμα η Κύπρος να ελπίζει πια μόνο στον φυσικό της πλούτο, για να μπορέσει να βγει από αυτή τη δίνη.

Μα και μόνο από τους τελευταίους 6 μήνες να κριθούν, οι ευθύνες παραμένουν ασήκωτες!

Μια από τις χειρότερες παραμέτρους της οικονομικής κρίσης είναι το σχεδόν πλήρες πάγωμα της αγοράς τους τελευταίους 6 μήνες, που ήρθε σαν συνέχεια του μουδιάσματος που ακολούθησε την έκρηξη στο Μαρί. Με άλλα λόγια, η αγορά έχει πληγεί βαρύτατα τους τελευταίους 18 μήνες, με την κυβέρνηση να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Όλες οι εκτιμήσεις και δημόσιες δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων διαψεύστηκαν με αποτέλεσμα η κατάσταση να μοιάζει με ανεξέλεγκτη κατολίσθηση.

Η κυβέρνηση απέτυχε να εκτιμήσει με σοβαρό και υπεύθυνο τρόπο την κρίση και να κάνει τις σωστές κινήσεις. Από τη στιγμή που η Κύπρος αποκλείστηκε (πριν από 2 χρόνια) από τις διεθνείς αγορές, δεν υπήρχε πια άλλος δρόμος από τον Μηχανισμό Στήριξης. Έπρεπε να είχε προχωρήσει αποφασιστικά και ΜΕ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΣΑΦΩΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΤΕ, στη διαπραγμάτευση ενός Μνημονίου, ΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΟΡΟΥΣ.

Η έγκαιρη συμφωνία με την Τρόικα ΤΟΤΕ, θα είχε τις εξής θετικές συνέπειες:

• Θα άρχιζαν οι εξοικονομήσεις και η θεραπεία των δημοσιονομικών προβλημάτων πολύ νωρίτερα και με λιγότερο κόστος για την τσέπη των φορολογουμένων και των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα.

• Θα κινούσε την αγορά, όχι μόνο με το χρήμα που θα ερχόταν από τους δανειστές αλλά και με την αλλαγή της ψυχολογίας των καταναλωτών και επιχειρηματιών, οι οποίοι βρίσκονταν (και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να βρίσκονται) στην ψυχολογία του αβέβαιου αύριο. Με τον τρόπο αυτό θα εκινείτο η αγορά και ίσως τα πράγματα να μην έφταναν στο οικτρό σημείο που βρίσκονται σήμερα, για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Αντί ωστόσο να αποταθούμε έγκαιρα στο Μηχανισμό, ο πρόεδρος άρχισε να μιλά για κλεφταράδες των λαών και να υψώνει την κόκκινη παντιέρα με το σφυροδρέπανο, καλώντας το λαό σε αντίσταση και μάλιστα να κατηγορεί όσους τον παρότρυναν να προχωρήσει στο Μηχανισμό, ότι τον εκβιάζουν!

Μα αν ο πρόεδρος είχε βάσιμες ενδείξεις ότι θα τα κατάφερνε να λύσει το πρόβλημα της Κύπρου, χωρίς την Τρόικα, μαγκιά του να προχωρήσει και να το λύσει χωρίς την Τρόικα. Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις απέδειξαν ότι οι εκτιμήσεις υπήρξαν άστοχες, ότι δεν υπήρχε πραγματική προοπτική για δανεισμό από αλλού, με αποτέλεσμα η Κύπρος να καθυστερεί τραγικά βουλιάζοντας ακόμα πιο βαθιά στην κινούμενη άμμο. Αυτό που μας είπε πρόσφατα αξιωματούχος του Eurogroup, ότι η Κύπρος καθυστέρησε δραματικά και έχασε το τρένο, είναι η δυστυχώς η ωμή αλήθεια. Ωστόσο η κυβέρνηση έσπευσε και πάλι να προχωρήσει σε διάψευση, υποβαθμίζοντας το κύρος και τη βαρύτητα των δηλώσεων, λες και όλες οι προηγούμενες δηλώσεις και διαψεύσεις της κυβέρνησής μας βγήκαν αληθινές!

Η κυβέρνηση, αντί να προχωρήσει σε σοβαρές κινήσεις, λειτούργησε κατά τρόπο σπασμωδικό. Μόλις η Κύπρος αποκλείστηκε από τις διεθνείς αγορές, προχώρησε σε δάνειο 2.5 δις από τη Ρωσία -το οποίο τελικά δεν μας έφτασε ούτε καν για το διάστημα που το θέλαμε, διότι πέσαμε έξω στους υπολογισμούς μας! Όταν στις αρχές αυτού το χρόνου φάνηκε ότι δεν θα γλυτώναμε τελικά τον Μηχανισμό, ο πρόεδρος στράφηκε και πάλι προς τους Ρώσους, περιμένοντάς τους για 6 ολόκληρους μήνες να μας … σώσουν από την Τρόικα. Είναι χαρακτηριστικό το πιο κάτω απόσπασμα από το πρόσφατο διάγγελμά του:

“Θέλω να κάμω ξεκάθαρο ότι δεν ήταν επιλογή μας να προσφύγουμε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας… … Αναζητήσαμε άλλες πηγές χρηματοδότησης παρά την κριτική που δεχθήκαμε στο εσωτερικό επειδή, όπως ισχυρίζονταν ορισμένοι, αποφεύγαμε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς”.

Αυτό και μόνο το απόσπασμα μαρτυρεί πολλά για τη σοβαρότητα των εκτιμήσεων του κ. Χριστόφια, ο οποίος περίμενε για μήνες και μήνες το ρωσικό δάνειο, παρόλο που ήταν ολοφάνερο από τις πρώτες κιόλας ημέρες ότι οι Ρωσοι δεν ήταν πρόθυμοι να ανταποκριθούν και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ένας σοβαρός και υπεύθυνος ανάλυτης τους λόγους:
Διότι δεν ήξεραν οι Ρώσοι μέχρι που έφταναν οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Κύπρου και, με το φόβο ότι πολύ πιθανόν το χρέος μας να μην ήταν βιώσιμο, είχαν λόγους να φοβούνται τυχόν «κούρεμα», που θα σήμαινε ότι θα έχαναν σημαντικό μέρος των χρημάτων τους.
Δεν θα ήθελαν να βρεθούν σε αντιπαράθεση με την Ε.Ε., όχι μόνο γιατί κάτι τέτοιο δεν τους συμφέρει από πολιτική και οικονομική άποψη, αλλά και για να μην τεθούν θέματα όπως το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, που φέρνουν σε δύσκολη θέση τη Μόσχα έναντι των Ευρωπαίων και των Δυτικών γενικότερα.

Όμως υπάρχει και ένα άλλο πολύ σοβαρό ζήτημα, που προκαλεί ερωτηματικά για τις πραγματικές προθέσεις αυτής της κυβέρνησης: Έχοντας υπόψη το ύψος του δανεισμού, που ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα υπερέβαινε τα 10 δις, με ποια λογική ζητούσε 5 δις από τους Ρώσους; Για να ζητήσουμε λιγότερα από την Τρόικα; Ε και; Δεν θα απαιτούσε η Τρόικα να συνυπολογιστούν και τα ρωσικά δάνεια μέσα στα χρωστούμενα της Κύπρου; Και μήπως οι Ρώσοι δεν θα ζητούσαν διασφαλίσεις για ένα τέτοιο δάνειο; Δεν θα έβαζαν όρους; Και πόσο θα ήταν το επιτόκιο; Χαμηλότερο από το επιτόκιο της Τρόικας; Όχι βέβαια!

Μήπως ο πραγματικός λόγος που ο πρόεδρος Χριστόφιας ήθελε το ρωσικό δάνειο δεν ήταν για να εξυπηρετηθεί η Κύπρος αλλά για να μπορέσει να πασάρει τη διαπραγμάτευση του Μνημονίου στην επόμενη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από τις βαρύτατες συνέπειες; Συνέπειες οι οποίες τελικά είναι τόσο οικτρές για τον απλό άνθρωπο, ώστε να συνεπάγονται βαρύτατες ευθύνες της απερχόμενης κυβέρνησης;


Υ.Γ.: Δεν παρασιωπώ τις ευθύνες των τραπεζών και της Κεντρικής Τράπεζας. Οι ευθύνες τους είναι ασήκωτες και οι πολίτες απαιτούμε κάθαρση και τιμωρία όσων οδήγησαν το τραπεζικό σύστημα και το λαό μας σ’ αυτή την κρίση. Αλλά στο σημείωμα αυτό δεν μίλησα για τις ευθύνες των τραπεζών. Μίλησα για τις λανθασμένες εκτιμήσεις της κυβέρνησης, που οδήγησαν σε πλήρη αδράνεια την αγορά και χειροτέρεψαν δραματικά τις οικονομικές παραμέτρους.

Αναφορά σε (άλλη μια) "μαύρη επέτειο".

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και στη φετινή, 29η επέτειο της ανακήρυξης του ψευδοκράτους, θυμήθηκα τα γεγονότα εκείνης της χρονιάς, με την ίδια πικρή γεύση για το πού οδήγησαν την πατρίδα μας ανάξιες και ανεύθυνες ηγεσίες. Θυμάμαι λοιπόν ότι το 1983, είχε υποβάλει ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Χαβιέ Πέρες Ντε Κουεγιάρ τους "Δείκτες", ένα σχέδιο με προτάσεις για την εδαφική και τη συνταγματική πτυχή του Κυπριακού.

Ο Κουεγιάρ, πριν γίνει Γ.Γ., έζησε για μερικά χρόνια στην Κύπρο, ως ειδικός αντιπρόσωπος του προηγούμενου Γ.Γ., Κουρτ Βάλτχαϊμ, ο οποίος δύο χρόνια νωρίτερα είχε υποβάλει ένα άλλο σχέδιο για λύση του Κυπριακού, τις λεγόμενες "Ιδέες Βάλτχαϊμ".

Στα χρόνια της διαμονής του στο νησί μας, ο Κουεγιάρ, έκανε φιλίες με τους πολιτικούς μας και ιδιαίτερα με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Μετά, όταν έγινε Γ.Γ. του ΟΗΕ, υπέβαλε τους "Δείκτες", σε μια προσπάθεια να προτείνει λύση του Κυπριακού.

Στη γελοιογραφία εκείνης της εποχής του καταπληκτικού
 Γιώργου Μαυρογένη, απεικονίζονται οι Σπύρος Κυπριανού,
Εζεκίας Παπαϊωάννου, Γλαύκος Κληρίδης και Βάσος Λυσσαρίδης,
ενώ στο βάθος ο βρακάς Ττόφαλλος - δηλαδή ο μέσος Κυπραίος-
κοιτάζει προβληματισμένος τους ηγέτες του να προσπαθούν
να βγάλουν ο ένας τα μάτια του άλλου με τους ..."Δείκτες"!

Όπως πάντα, έτσι και τότε, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ ήταν πρόθυμοι να το συζητήσουν το θέμα, ενώ από την άλλη πλευρά το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ το απέρριψαν μονομιάς και ασυζητητί. Θυμάμαι τότε ότι ο Γλαύκος Κληρίδης προειδοποιούσε ότι, αν δεν δείξουμε καλή διάθεση, ο Ραούφ Ντενκτάς θα βρει την ευκαιρία να ανακηρύξει "ανεξάρτητο κράτος", γεγονός που θα δυσκολέψει πολύ το ενδεχόμενο θετικής έκβασης του Κυπριακού προβλήματος. Ο Σπύρος Κυπριανού, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, απέρριψε αμέσως το σχέδιο προκαλώντας την παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Ρολάνδη, που υποστήριζε τη συζήτηση. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, πρόεδρος τότε της Ένωσης Κέντρου, απέρριψε επίσης τους "Δείκτες" και μάλιστα αργότερα έγραψε σε ένα του άρθρο για τον (προσωπικό του φίλο) Γ.Γ. του ΟΗΕ ότι είχε "αδυναμίες προσωπικού χαρακτήρος" αφήνοντας ξεκάθαρα να νοηθεί ότι ήταν ο Κουεγιάρ ομοφυλόφυλος!

Ο Βάσος Λυσσαρίδης ήταν (όπως πάντα) λάβρος εναντίον του σχεδίου και ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ότι κατηγορούσε τον Κληρίδη ότι ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΟΥΣΕ όταν έλεγε ότι θα ανακηρυχθεί τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος! Πρέπει να σημειώσω ότι είχα ακούσει αυτή τη δήλωση Λυσσαρίδη από το δελτίο ειδήσεων του ΡΙΚ το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου και την επόμενη ακριβώς ημέρα ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος....!!! 

Τι να πω; Απλά θα ήθελα να θυμίσω ότι τότε δεν υπήρχαν ακόμα έποικοι, δεν είχε ανακηρυχθεί το ψευδοκράτος, δεν είχε χτιστεί ολόκληρος ο Βορράς απ' άκρη σ' άκρη με τουριστικά καταλύματα και ότι τότε υπήρχε ακόμα ελπίδα να ενωθεί η Κύπρος. Σήμερα απλά περιμένουμε πότε οι έποικοι θα γίνουν περισσότεροι από εμάς και θα ζητήσουν να κυβερνήσουν ολόκληρη την Κύπρο, ως πλειοψηφία.... 

Η Κύπρος χρειάζεται ένα αδιάφθορο ηγέτη.

«Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν». (Το ήθος όλης της πολιτείας είναι το ίδιο με το ήθος αυτών που την κυβερνούν). Ισοκράτης.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Κύπρου είναι η ραγδαίως εξαπλούμενη διαφθορά του πολιτικο-οικονομικού συστήματος της χώρας. Είναι ο καλπάζων καρκίνος που την οδηγεί, χωρίς άλλο, στο θάνατο. Η άνευ προηγουμένου κρίση της κυπριακής οικονομίας ακόμα και το ίδιο το Κυπριακό Πρόβλημα (όσο κι αν είναι ανήκουστο αυτό που ισχυρίζομαι, ότι δηλαδή κάποιοι στην Κύπρο θέλουν την πατρίδα μας μοιρασμένη, για τα δικά τους συμφέροντα) έχουν να κάνουν με τη βαθιά διαφθορά και σαπίλα της «καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων».

Έχουν φαγωθεί δισεκατομμύρια ευρώ στη διαπλοκή και στη μίζα και φτάσαμε σήμερα στο εξευτελιστικό σημείο να πρέπει να οδηγήσουμε τις ζωές μας μερικές δεκαετίες πίσω και να ξαναρχίσουμε έχοντας χάσει πολλά από αυτά που κερδίσαμε μέσα από κοινωνικούς αγώνες και μέσα από την εξέλιξη και αναβάθμιση της κυπριακής κοινωνίας.

Με άλλα λόγια μας τα φάγανε όλα κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Αντίθετα η φράση αυτή (λόγω πολυχρησίας) μπορεί να μην δημιουργεί πια στο μυαλό μας την πραγματική εικόνα, αλλά κάτι πολύ λιγότερο από αυτήν. Στην πραγματικότητα αυτό που έχει συμβεί στην Κύπρο λέγεται διαφορετικά πλιάτσικο. Τα έχουν «ξύσει» όλα και είναι κρίμα όχι μόνο για ‘μας αλλά πολύ περισσότερο για τα παιδιά μας, που θα τα βρουν πολύ σκούρα πια τα πράγματα στο ξεκίνημα της δικής τους προσωπικής, οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής.

Στην Κύπρο μάλιστα δεν ισχύει καν το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Διότι εκεί, στην Ελλάδα, μπορεί μεγάλες μάζες του απλού κόσμου να ευνοήθηκαν από τις αλόγιστες κοινωνικές παροχές που δόθηκαν από ανεύθυνους ηγέτες μετά από τερατώδεις δανεισμούς της χώρας, αλλά στην Κύπρο ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΑ ΕΦΑΓΕ Ο ΑΠΛΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ. Τα φάγανε εκείνοι που είχαν την εξουσία και την ευθύνη να προστατεύουν τα συμφέροντα του απλού πολίτη.

Η φράση του Ισοκράτη «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν» μπορεί να ερμηνευθεί απλοϊκά ότι «οι εξουσιάζοντες αντανακλούν το ήθος των εξουσιαζομένων που τους εκλέγουν» όμως κατά τη γνώμη μου ο Ισοκράτης ήθελε να πει ακριβώς το αντίθετο: ότι το ήθος της κοινωνίας τελικά ομοιούται του ήθους των αρχόντων της. Αν οι άρχοντες είναι διεφθαρμένοι, γίνονται για το λαό το κακό παράδειγμα και το ήθος αμβλύνεται γενικότερα.

Αυτό είναι που με κάνει να πιστεύω ακράδαντα ότι η Κύπρος χρειάζεται έναν εμπνευσμένο ηγέτη με πυγμή και όραμα και οπωσδήποτε ΤΙΜΙΟ και με ΑΡΧΕΣ. Έναν ηγέτη που να ΜΗΝ τον κόφτει αν θα κάνει δεύτερη θητεία. Να τα βάλει με τα συμφέροντα και να τα τσακίσει. Στον πόλεμο που θα δεχτεί, πρέπει να έχει τα κότσια να αναδειχτεί νικητής. Να πορευτεί αλώβητος μέσα από την πυρωμένη λάβα που θα ξεράσει το διεφθερμένο κατεστημένο, για να φτάσει μέχρι την καρδιά του τέρατος και να την τρυπήσει με το δόρυ της αρετής.

Η Κύπρος δυστυχώς δεν αντέχει άλλο.  Έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Δεν θέλω να υποδείξω αν υπάρχει και ποιος μπορεί να είναι, από τους τρεις υποψήφιους για την προεδρία, ο καταλληλότερος. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του σημειώματός μου. Λέω όμως ότι η Κύπρος δεν χρειάζεται πρόεδρο με … προηγούμενα. Χρειάζεται έναν πρόεδρο, γνήσια και αληθινά ΑΔΙΑΦΘΟΡΟ.

Η Θεόρα...

Το πρόσωπό της το χαράκωσε βαθιά ο χρόνος. Τα μάτια της κοιτάζουν μακριά σαν να κοιτάνε πέρα από των ανθρώπων τις παραστάσεις. Σπάνια την έχω δει να χαμογελά από τότε... και τις σπάνιες εκείνες φορές ήταν το χαμόγελό της μισό, τσακισμένο, λες και τ' ανέβασε στα χείλια της από βαθύ πηγάδι θλίψης. 

Έλα να μας βγάλεις μια φωτογραφία με την αδερφή μας, μου κάνει ξαφνικά ο πεθερός μου. Στάθηκαν γύρω της. Ήταν αμήχανοι οι τέσσερις μα εκείνη ήρεμη. Λες κι αξιώθηκε μια δύναμη απόκοσμη που την κρατούσε, μια πίστη ακράδαντη, χρόνια πελεκημένη με το πένθος. Όταν τελειώσαμε με τη φωτό, ο πεθερός μου έσκυψε και την φίλησε στο μέτωπο. Είχε δακρύσει... Την κοίταξα καθώς εκείνη έστρεψε το βλέμμα της στο τίποτα αφηρημένα. 

Η Θεόρα... Παραμονή δεκαπενταύγουστου του 2005, σε κείνο το μαύρο αεροπλάνο, έχασε την κόρη, τον γαμπρό και τρία εγγόνια. Δεν ξέρω αν έχει πια γι αυτήν καμία σημασία, όμως κανένας από τότε δεν της έχει πει ακόμα ποιοι φταίξανε και φόρεσε τα μαύρα και μέσα της κι απέξω κι ήπιε όλης της θάλασσας τ' αλάτι.

Η πολιτική του "φλου"...

Ενόψει των εκλογών, αρχίσαμε πάλι να καλούμε στη γη το πνεύμα του Μακαρίου. Δεν τον αφήνουμε να κοιμηθεί στην ησυχία του. Τριάντα πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, ακόμα κάποιοι μιλούν για συνένωση των μακαριακών δυνάμεων! Ελπίζω να μην συνενωθούν και οι … γριβικές δυνάμεις και να αρχίσουμε να βάζουμε μπόμπες ο ένας του άλλου!

Ποια ήταν η πολιτική του Μακαρίου και πού οδήγησε τον τόπο μας, ελάχιστοι έχουν μελετήσει και πολύ λιγότεροι έχουν αναλύσει, ώστε να βγάλουν και τα σωστά συμπεράσματα. Χρειάζομαι πολλές σελίδες για να αναλύσω την αυτοκαταστροφικά αλλοπρόσαλλη πολιτική του Μακαρίου σε όλες τις κρίσιμες φάσεις του κυπριακού προβλήματος και δεν θα το κάνω σ΄ αυτό το σημείωμα εδώ, όμως η δική μου πεποίθηση είναι ότι:

ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων τα τελευταία 60 χρόνια (με πρώτους και καλύτερους τον Μακάριο και τον Γρίβα), έχουν διαπράξει τεράστια σφάλματα που εν τέλει (άθελα τους πιστεύω) εξυπηρέτησαν τον πάγιο, από τη δεκαετία του ‘50, στόχο της Τουρκίας, που ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου. Άλλοι από απειρία σε συνδυασμό με έναν αφελή και αδόκιμο διπλωματικά πατριωτισμό, άλλοι από κακές εκτιμήσεις των καταστάσεων και άλλοι γιατί είχαν στο νου τους τον γεωγραφικό και πολιτικό διαχωρισμό μεταξύ των δύο κοινοτήτων (διπλή Ένωση) αλλά δεν τόλμησαν να το πουν καθαρά, έβαλαν το λιθαράκι τους, για να είναι σήμερα η Κύπρος μοιρασμένη και καταχρεωμένη, με μια πανίσχυρη Τουρκία να κατέχει με 40 χιλιάδες πάνοπλους στρατιώτες και εκατονταδες χιλιάδες έποικους το 40% του εδάφους της.

Θα έλεγε κανείς ότι ο μισός αιώνας που πέρασε από τότε θα μας είχε κάνει σοφότερους, από τις εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει, κυρίως μέσα από τα λάθη μας. Με πολύ μεγάλη μου θλίψη διαπιστώνω ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! Τα ίδια συνθήματα, η ίδια …ΦΛΟΥ προσέγγιση σε όλα τα κρίσιμα θέματα. ΦΛΟΥ στο τι θα κάνουν με την οικονομία, ΦΛΟΥ στο τι θα κάνουν με το κυπριακό.

Ο Μαλάς μιλά για πολιτική Μακαρίου – Χριστόφια (!) δηλαδή κάτι σαν πολιτική Τάσσου Παπαδόπουλου και Δημήτρη Χριστόφια μαζί, δηλαδή κάτι σαν να φτιάχνουμε βόδι και κατσίκα σε ένα, με άλλα λόγια μια πολιτική του «που σου νεύκω πού πάεις»…

Παρόμοια θα είναι φυσικά και η πολιτική Αναστασιάδη μαζί με το ΔΗΚΟ, πολιτική Τάσσου Παπαδόπουλου και Νίκου Αναστασιάδη μαζί, δηλαδή κάτι σαν να φτιάχνουμε βόδι και μουλάρι σε ένα, με άλλα λόγια και πάλι μια πολιτική του «πού σου νεύκω πού πάεις»…

Τέλος, ο Γιώργος Λιλλήκας, πρώην θεωρητικός της Ομοσπονδίας, προτείνει τώρα κάτι πιο απλό: Να παρατήσουμε την Ομοσπονδία που συζητούμε εδώ και 35 χρόνια και να πάμε ένα ταξίδι στη Χαβάη… Συγνώμη, ήθελα να πω: ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, αφού ΔΕΝ έχει να προτείνει καμία συγκεκριμένη μορφή λύσης, που να είναι αποδεκτή και από την άλλη πλευρά έστω σαν βάση για συνομιλίες.

Όλοι κατηγορούν ο ένας τον άλλον για ασάφειες και μεταλλάξεις, αλλά στην ουσία όλοι, όσο κι αν αλλάζουν τις θέσεις τους για να κερδίσουν ψήφους παραμένουν απόλυτα πιστοί στην τακτική που τους βολεύει, για να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τον πατριωτισμό αλλά και την αμάθειά μας: Μένουν απόλυτα προσηλωμένοι στην πολιτική του θολού τοπίου, στην πολιτική του ΦΛΟΥ!

Στο πανηγύρι της Μύρτου...

Βγήκαμε από το δρόμο δεξιά καθώς επιστρέφαμε σχεδόν βράδυ στη Λευκωσία. Οι τέντες των εμπόρων, οι λάμπες ασετιλίνης, τα γελαστά πρόσωπα, ένας ποιητάρης τραγουδούσε μια λυπητερή ιστορία...

Κοιτάζω τη φωτογραφία και με κόπο ανακαλώ στη μνήμη μου το ίδιο το μοναστήρι, που για μένα ήταν τότε δευτερευούσης σημασίας, μέσα στους ήχους και τα χρώματα του πανηγυριού. Ο Άγιος Παντελεήμονας της Μύρτου... σαν να 'ταν χθες. Πότε πέρασαν κιόλας 40 χρόνια... Μια στιγμιαία μελαγχολία. Μια γλυκιά παιδική ανάμνηση. Είναι πια, ομολογώ, όλα εκείνα τόσο μακρινά...

Ιφιγένεια εν Κυρηνεία

Πολλές φορές, κάτω από τον αδυσώπητο ετούτο ήλιο του κυπριώτικου καλοκαιριού, πατώντας τα γυμνά μου πόδια στην άμμο που καίει σ' αυτές τις άλλες θάλασσες τα μεσημέρια, ο συνειρμός με ταξιδεύει πίσω στην Αηρκώτισσα της Λαπήθου, σε εκείνη την αμέριμνη γαλάζια θάλασσα των παιδικών μου χρόνων. Χρόνια και χρόνια μες στον ύπνο μου οδοιπορούσα, από το σπίτι μου μίλια μακρυά σε κείνο το μικρό ακρογιάλι, που δεν το πάτησα ποτέ ξανά από τότε αλλά ορκίστηκα να βαφτιστώ μες στα νερά του, όταν θα έχω την πατρίδα μου πίσω, δικιά μου πάλι.

Με πιάνει η πίκρα να θυμάμαι. Με πιάνει η οργή να σκέφτομαι. Γιατί γαμώ τη μου, δεν μπόρεσα το παραμύθι ετούτο ν' αγοράσω. Ούτε τα κάλπικα τα "δεν ξεχνώ", ούτε "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα".

Δεν έχω τώρα πια καμιά αμφιβολία. Κι από τα πριν κι απ' τα μετά, ένα μου μένει το συμπέρασμα: πως η Κερύνεια δόθηκε. Σαν Ιφιγένεια που σφάχτηκε για να σαλπάρουν τα καράβια. Για τα πιο βρώμικα λιμάνια της απάτης. Εδώ που προσαράξαμε ανώμαλα εν τέλει: στο τέλμα της απόλυτης αναλγησίας.

Γιατί με πονά τόσο πολύ ετούτη η μνήμη...

-Θυμάσαι, γιε μου, που μας έλεγες ότι κάτι κακό συμβαίνει κι εμείς δεν σου δίναμε σημασία; Έμεινε από τότε μέσα στο νου μου και δεν το ξεχνώ!

Η γειτόνισσα μας στην Πάνω Λακατάμια, η κυρά Φροσού, μεγάλη πια σήμερα στην ηλικία, θυμάται εκείνο το μαύρο πρωί της Δευτέρας, 15 του Ιούλη του ‘74, που ανήσυχος πήγα και τη βρήκα για να της πω ότι κάτι συμβαίνει, αφού η μάνα μου έκανε δουλειές του σπιτιού και δεν μου έδινε σημασία, ενώ ο πατέρας μου είχε φύγει από νωρίς και ήταν ήδη στη δουλειά του, στην Παλλουριώτισσα.

Ήμουν τότε 10 χρόνων κι έπαιζα στη βεράντα. Ήταν λίγο πριν από τις 8:30 το πρωί, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι εκρήξεις και οι ριπές των οπλοπολυβόλων που ακούγονταν τα τελευταία λεπτά ήταν πολύ πιο έντονες από ότι είχαμε συνηθίσει να ακούμε στη Λακατάμια, όταν γινόταν κάποια άσκηση της Εθνικής Φρουράς. Κοίταξα προς τη Λευκωσία και είδα μαύρους καπνούς στον ουρανό. Τότε ήταν που έτρεξα πρώτα στη μάνα μου…

-Είναι άσκηση, μου απάντησε βιαστικά για να με ξεφορτωθεί, χωρίς να πηγαίνει το μυαλό της στο κακό. 

Πήγα στη γειτόνισσα. Ούτε κι αυτή είχε ανησυχήσει. Κατέφυγα ... στο ραδιόφωνο, που εκείνη την ώρα μετέδιδε την εκπομπή «Η Ωρα της Γυναίκας» της Μαίρης Κοντογιάννη, από το μοναδικό τότε κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό, το ΡΙΚ. Ξαφνικά το τραγούδι «Το Πουκάμισο το Θαλασσί» που τραγουδούσε ο Νταλάρας, διακόπηκε και το ραδιόφωνο σίγασε. 

-Το ράδιο σταμάτησε, φώναξα ακόμα πιο ανήσυχος στη μάνα μου… Κάτι γίνεται σας λέω! 

Μέχρι να έρθει κι αυτή στην κουζίνα, άρχισε να παίζει ο εθνικός ύμνος κι αμέσως μετά ακούστηκε η εκφωνήτρια, ταραγμένη αλλά και σκληρή ταυτόχρονα, να λέει ότι «η Εθνικη Φρουρά είναι κυρία της καταστάσεως» και ότι «ο Μακάριος είναι νεκρός». Θυμάμαι με τη καρδιά μου σφιγμένη τη μάνα μου να ξεχύνεται στην αυλή έντρομη και κλαίγοντας, να συναντά τη γειτόνισσα και να κλαίνε μαζί για τη φοβερή αυτή είδηση. 

Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου επέστρεψε στο σπίτι πριν από το μεσημέρι διότι επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός. Αργότερα την ίδια μέρα ακούσαμε, ανάμεσα στα ενοχλητικά παράσιτα των μεσαίων κυμμάτων, τη φωνή του Μακαρίου από ένα σταθμό στην Πάφο να μας λέει «γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις… είμαι ζωντανός και είμαι μαζί σου…» 

Στις τέσσερις ημέρες που ακολούθησαν θυμάμαι το βαρύ κλίμα, την ανησυχία και την αβεβαιότητα. Θυμάμαι ακόμα ότι ακούγαμε το ελληνικό σχόλιο του "παράνομου ραδιοσταθμού Μπαϊράκ" (τη "φωνή των Τουρκοκυπρίων αγωνιστών» όπως άρχιζε πάντα η εκφώνηση στο ελληνικό του πρόγραμμα) να μας λέει χωρίς περιστροφές ότι η «μητέρα Τουρκία» θα επέμβει για να σώσει τα παιδιά της από εμάς, τους κακούς Έλληνες. 

Η πρώτη οβίδα των τουρκικών Φάντομ έπεσε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, στο Γερόλακκο, ακριβώς στις 5:30 το πρωί του Σαββάτου, 20 του Ιούλη. Τιναχτήκαμε από το κρεβάτι. Ακολούθησαν κι άλλες εκρήξεις. Ο πατέρας μου έτρεξε στο ραδιόφωνο. Τίποτα… Απόλυτη σιγή! Η εκπομπή του ΡΙΚ ξεκινούσε τότε στις 6:00 το πρωί. Για μισή ώρα δεν ξέραμε τι συμβαίνει. Στις 6:00 όμως, ο πατέρας μου προτίμησε να βάλει το BBC. Πρώτη είδηση: “Turkey has invaded Cyprus…” . 

Έπειτα το γυρίσαμε στο ΡΙΚ. Καμία αναφορά στην εισβολή! Η εκπομπή ξεκίνησε όπως και κάθε μέρα με την πρωϊνή γυμναστική και τη φωνή του Βάσου Κωνσταντίνου να μας προστάζει για επικύψεις και ανακύψεις… Αρκετή ώρα αργότερα αποφάσισε η πραξικοπηματική «κυβέρνηση» να ηχήσει τις σειρήνες και το ΡΙΚ να αρχίσει να παίζει πια εμβατήρια και να μεταδίδει «πολεμικά ανακοινωθέντα», καλώντας τους έφεδρους «υπό τα όπλα». 

Φύγαμε προς τα βουνά, εκεί όπου δεν μπορούσαν τα τουρκικά μαχητικά να κάνουν βυθίσεις και να βομβαρδίσουν. Από εκείνες τις ημέρες της ...εξορίας στο Καλό Χωριό της Κλήρου, θυμάμαι μόνο την απαρηγόρητη ανησυχία που ένιωθα κάτω από τα δέντρα όπου κρυβόμασταν και τον τρόμο τα βράδια, όταν κοιτούσα τον Πενταδάκτυλο απέναντι να φλέγεται.

Γεννήθηκα τον Οκτώβρη του 1964, μέσα στις διακοινοτικές ταραχές που προκάλεσαν την πρώτη διχοτόμηση, την πράσινη γραμμή και τον εγκλεισμό μεγάλων μαζών του τουρκοκυπριακού πληθυσμού σε θύλακες. Η μάνα μου εγκυμονούσε σε μια εποχή που ο πατέρας μου είχε κληθεί σε ομάδες περιφρούρησης, από εκείνες που είχαν τότε δημιουργηθεί για αντιμετώπιση της «τουρκοκυπριακής ανταρσίας»… σε μια εποχή που άλλαξε όχι μόνο την ιστορία αυτού του νησιού αλλά και την καθημερινή μας ζωή, με την ανασφάλεια που προκαλούσε η βία αλλά και ο φόβος μιας ενδεχόμενης τουρκικής εισβολής να ρέει μέσα στις φλέβες των ανθρώπων. Νωπός ήταν ακόμη και ο τρόμος από τον βομβαρδισμό της Τυλληρίας από την τουρκική αεροπορία, τον Αύγουστο του 1964, με βόμβες Ναπάλμ. 

Τα χρόνια της νηπιακής και παιδικής μου ηλικίας ήταν η μαύρη εποχή των συγκρούσεων, όχι μόνο ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους αλλά και ανάμεσα στους μακαριακούς και τους αντιμακαριακούς, εντονότερα μάλιστα κατά την περίοδο 1968 - 1974 με τη δημιουργία αρχικά του λεγόμενου «Εθνικού Μετώπου» που έδωσε τη θέση του στην ΕΟΚΑ Β’ το Μάιο του 1970. Οι ανατινάξεις και οι δολοφονίες έγιναν πια μέρος της ζωής μας. 

Δεν θα μπορούσα λοιπόν ποτέ να ξεχάσω όλα όσα έγιναν τότε στην Κύπρο. Γιατί πέρασαν μέσα στο παιδικό μου υποσυνείδητο με τρόπο τραυματικό. Ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι πόσο πιο έντονα και τραυματικά αποτυπώθηκαν τα γεγονότα στις ψυχές εκείνων των παιδιών αλλά και των ενηλίκων που υπήρξαν μάρτυρες και θύματα της θηρωδίας, που κακοποιήθηκαν και βιάστηκαν, που έχασαν για πάντα αγαπημένα τους πρόσωπα, που έφυγαν από τα σπίτια τους διωγμένοι, που έζησαν για πολλούς μήνες μέσα σε αντίσκηνα, που μάταια περίμεναν για χρόνια με μια φωτογραφία στο χέρι, εκείνους που αγάπησαν, να επιστρέψουν.

Αυτό όμως που με πονά ακόμα τόσο πολύ μέχρι και σήμερα, 38 χρόνια μετά, είναι πως αυτός ο λαός ταλαιπωρήθηκε, βασανίστηκε, πόνεσε, έκλαψε πάνω σε τάφους και ερείπια, κοντολογής αυτός ο λαός υπήρξε άδικα θύμα επειδή κάποιοι ανεπαρκείς, τόσο τραγικά κατώτεροι των περιστάσεων ηγέτες και επίδοξοι ηγέτες του, τον οδήγησαν στον γκρεμό. Αυτούς όχι μόνο δεν έπρεπε να τους μνημονεύουμε με κατάνυξη σαν μεγάλους ηγέτες αλλά αντίθετα με θάρρος θα έπρεπε να τους είχαμε καταλογίσει τις ιστορικές τους ευθύνες, με τα όσα ελαφρυντικά κι αν είχαν (που είχαν) και να είχαμε προχωρήσει μπροστά με γνώση και επίγνωση των λαθών μας, ώστε στη συνέχεια να είχαμε αποφύγει παρόμοια σφάλματα και να είχαμε πολιτευθεί με σύνεση. 

Όχι μόνο δεν το κάναμε, αλλά αντίθετα μείναμε κολλημένοι στο παρελθόν, φτάνοντας στο σημείο να θεωρούμε τα λάθη μας πράξεις πατριωτισμού, με αποτέλεσμα να έχουμε ... πατριωτικά υποστεί ήδη την πιο ταπεινωτική ήττα του ελληνισμού σ’ αυτό το νησί, από τότε που έφτασαν εδώ οι πρώτοι Αχαιοί, πριν από πολλούς αιώνες: δηλαδή την διχοτόμηση της Κύπρου και την σχεδόν οριστική πια ενσωμάτωση της μισής μας πατρίδας στην κυριαρχία της Τουρκίας.

ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ ΣΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ...

Κολλήσαμε στα υπέροχα συνθήματα, στη μαγκιά που τρώει περήφανα καρπαζιές, στα "λόγια και τα χρόνια τα χαμένα"...

Όχι, λέει, σε λύσεις που ξεπουλάνε την πατρίδα και τα μάτια μας πλημμυρίζουν με πατριωτικά δάκρυα συγκίνησης. Όταν την ίδια στιγμή η μισή μας πατρίδα βρίσκεται κάτω από την μπότα 40 χιλιάδων Τούρκων στρατιωτών, όταν οι έποικοι αυξάνονται και πληθύνονται, όταν η γη μας στα κατεχόμενα γίνεται ξενοδοχεία και τουριστικά συγκροτήματα ή ξεπουλιέται σε ξένους ή, το χειρότερο, ανταλλάζεται τώρα με γη στις ελεύθερες περιοχές και την πληρώνουμε κι από πάνω για να αποζημιώσουμε τους νόμιμους ιδιοκτήτες! Με άλλα λόγια η λύση στο περιουσιακό έχει βρεθεί: θα πουλήσουμε εμείς οι ίδιοι την πατρίδα μας και θα ξεγνοιάσουμε!

Την ίδια στιγμή η Τουρκία είναι απόλυτος αφέντης στο Βορρά κι εμείς συνεταίροι -με τα ίδια δικαιώματα - με τους Τουρκοκύπριους στο νότο. Η ελπίδα να πάρουμε πίσω έστω και μια σπιθαμή γης από την ελληνική πατρίδα των προγόνων μας εκμηδενίζεται, ακόμα και για τις περιοχές εκείνες που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα επιστρέφονταν στην ελληνοκυπριακή ομόσπονδη πολιτεία στο πλαίσιο της εδώ και δεκαετίες αναζητούμενης λύσης που θα επανενώσει την Κύπρο, δηλαδή την Αμμόχωστο, τη Μόρφου και τα χωριά μέσα και δίπλα από τη νεκρή ζώνη. Παρόλα αυτά, τα τόσο ξεκάθαρα πια και τόσο αναντίλεκτα, κάποιοι θέλουν ακόμη να πιστεύουν στα απατηλά συνθήματα επιτήδειων πολιτικών ότι την Κύπρο θα την παραδώσει στην Τουρκία η λύση και όχι η ΜΗ λύση.

Λες και η Τουρκία δεν είναι ήδη εδώ, λες κι ο Πενταδακτυλος δεν έχει πάνω του το λεκέ που μας θυμίζει καθημερινά την απόλυτη και (με τα μυαλά που κουβαλούμε) μάλλον οριστική μας ήττα. Κι όλα αυτά την στιγμή που βουλιάζουμε οικονομικά όπως το σαπιοκάραβο στο πέλαγος με αδεξιους καπετάνιους και πλήρωμα.

ΔΙΑΛΥΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Αξιοπρεπείς ήττες δεν υπάρχουν. Αξιοπρεπής είσαι όταν στέκεσαι όρθιος, περήφανος και νικητής. Λυπάμαι και θυμώνω πολύ όταν κοιτάω πίσω, την ιστορία αυτού του τόπου από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχει ούτε και μία νίκη. Ένδοξες στιγμές ναι, θυσίες ηρώων ναι... Προδομένοι όμως αποδείχτηκε ότι ήταν στο τέλος όσοι έδωσαν το αίμα τους, όπως προδομένα έμειναν τα όνειρα των απλών ανθρώπων και η συλλογική ιστορική ευθύνη.

Αυτά τα λόγια δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τις ψεύτικες πατριωτικές κορώνες που ακούμε στους δημόσιους λόγους (διότι στους κατ' ιδίαν πολύ διαφορετικά είναι τα λεγόμενα) των κρατούντων. Με τέτοιες πατριωτικές απάτες φτάσαμε στη χειρότερη ήττα του ελληνισμού στην Κύπρο, παραδίδοντας το 36% της πατρίδας μας στην Τουρκία, χωρίς καν να καταφέρουμε να πάρουμε πίσω ούτε μια σπιθαμή γης.

Αντίθετα όλα δείχνουν ότι στο τέλος θα γίνει εκείνο που οι σκεπτικιστές όλων των μέχρι σήμερα προταθέντων σχεδίων λύσης φοβόντουσαν: δηλαδή το να είναι στο βορρά απολύτως κυρίαρχη η Τουρκία και να είναι στο νότο συγκυρίαρχοι μ' εμάς οι Τουρκοκύπριοι. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση παγιώνεται και οριστικοποιείται, με την ανεξέλεγκτη κάθοδο εποίκων στην κατεχόμενη πατρίδα μας την ίδια στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι δικαιούνται ότι δικαιούμαστε κι εμείς στα ελεύθερα εδάφη.

Τα πολύ χειρότερα μάλιστα έχουν ήδη ξεκινήσει: Μέσα σ αυτή την τεράστια οικονομική κρίση στην οποία μας έχουν ρίξει αδέξιοι κυβερνώντες και κάποιοι ξελιγωμένοι για εύκολο κέρδος τραπεζίτες, η Κυπριακή Δημοκρατία (δηλαδή εμείς τα μόνιμα κορόιδα της ιστορίας) θα πληρώσουμε κι από πάνω όλα σχεδόν τα σπασμένα της κατοχής. Ήδη και χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι, η διαδικασία της ανταλλαγής των περιουσιών έχει ξεκινήσει (βλέπε υπόθεση Τύμβιου). Ό,τι χάθηκε στο βορρά θα το ανταλλάζουμε με τουρκοκυπριακή γη που βρίσκεται στις ελεύθερες περιοχές, την οποία θα ... αγοράζουμε ξανά για αποζημιώσουμε τους δικαιούχους!

Όσοι έχουν στο μυαλό τους ότι η παρούσα κατάσταση είναι η καλύτερη λύση, κάτω από τις σημερινές περιστάσεις, κάνουν ένα τεράστιο λάθος, που υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας σ' αυτό τον τόπο και παγιώνει την κατοχή της Τουρκίας πάνω σε χώματα που υπήρξαν για χιλιετίες ελληνικά κι αυτό ισοδυναμεί με πράξη προδοσίας, εφόσον εθελούσια κάποιοι αποδέχονται αυτή την εξέλιξη ως τη λύση που αυταπατώνται ότι μας βολεύει αυτή τη στιγμή.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ...

Θεωρώ τον κομμουνισμό τη δεύτερη μεγαλύτερη ντροπή του 20ου αιώνα μετά το ναζισμό/φασισμό, όμως το να δέρνει ένας μπρατσαρας ναζί μια κομμουνίστρια ΓΥΝΑΙΚΑ είναι το ίδιο σαν να δέρνει τη αδελφή μου.

Με αφορμή την ανακοίνωση με την οποία το ΕΛΑΜ υποστηρίζει τον μπρατσαρά που έδειρε μια γυναίκα, αναρωτιέμαι: οι (λίγοι ευτυχώς) νεαροί που υποστηρίζουν το ξεκάθαρα πια ταυτισμένο με την Χρυσή Αυγή ΕΛΑΜ… 

• Έχουν υπόψη τους τη διαφορά του ελληνικού πατριωτισμού από τον ναζισμό; 

• Έχουν υπόψη τους ότι ο ναζισμός πριν από 70 χρόνια προκάλεσε ένα πόλεμο που σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους; 

• Έχουν υπόψη τους ότι οι ναζί έκαψαν ολόκληρα ελληνικά χωριά; Ότι στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής οι Έλληνες πέθαιναν στους δρόμους από την πείνα; Πώς οι ΕΛΑΜίτες συνδυάζουν στο νου και στη συνείδηση τους τον ελληνικό πατριωτισμό με τον φονιά των Ελλήνων και εκατομμυρίων άλλων Αδόλφο Χίτλερ τον οποίο ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκος έχει εκθειάσει σε κείμενά του ως «μεγάλο οραματιστή»; 

• Έχουν υπόψη τους ότι οι ναζί σφετερίστηκαν και μαγάρισαν αρχαιοελληνικά σύμβολα για να προσδώσουν μεγαλοπρέπεια σε μια ιδεολογία διαμετρικά αντίθετη με τον ανθρωποκεντρικό και γνήσια δημοκρατικό ελληνικό πολιτισμό; Αντιλαμβάνονται οι νεαροί του ΕΛΑΜ ότι ο ναζισμός ουσιαστικά ΚΑΤΑΡΓΕΙ τον Ελληνικό πολιτισμό;

Αλλά κι αν ακόμα δεχτούμε ότι οι ύμνοι προς τον Χίτλερ του Μιχαλολιάκου και της Χρυσής Αυγής ήταν μια … παρεξήγηση, το «εγέρθητι» και ο ξυλοδαρμός μιας γυναίκας μπροστά στα έκπληκτα μάτια της ανθρωπότητας ολόκληρης, δεν σημαίνει κάτι; 

Όταν ένας άντρας γυμνάζεται για να έχει ωραίο σώμα αλλά δέρνει τις γυναίκες, αυτό φανερώνει και ταυτόχρονα υποκρύβει πολλά, από τη σεξουλικότητά του μέχρι τις πολιτικές πεποιθήσεις και την ιδεολογία που πρεσβεύει. Ένας πραγματικός άντρας δεν δέρνει μια γυναίκα επειδή τον προκάλεσε λεκτικά! Διότι ναι, προκλήθηκε ο τυπάς αυτός και πολύ μάλιστα. Όμως ΠΟΤΕ δεν συμπεριφέρεται έτσι ένας πραγματικός άντρας πολύ περισσότερο όταν είναι και πολιτικό πρόσωπο. 

ΥΓ.: Για να καλύψω πλήρως το θέμα σημειώνω και τα εξής:

ΔΙΑΦΩΝΩ κάθετα με την κοσμοθεωρία που υποστηρίζει και διαλαλεί η Λιάνα Κανέλη. Την θεωρώ εξίσου με τον εθνικοσοσιαλισμό ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ. Τα έργα των κομμουνιστικών καθεστώτων τα είδαμε σε όλο τους το μεγαλείο στις πρώην ανατολικές χώρες τα βλέπουμε και σήμερα στο ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ καθεστώς της Β. Κορέας και αλλαχού. Οι κομμουνιστές καπηλεύτηκαν και σφετερίστηκαν τον κόπο του απλού εργάτη, του απλού οικογενειάρχη, τον εξαπάτησαν και τον εκμεταλλεύτηκαν με τον χειρότερο τρόπο για να καλοπερνά η νομεγκλατούρα (η ελίτ του Κόμματος) και να βιώνουν εκατομμύρια ανθρώπων την ανέχεια και τη φτώχεια. Ο κομμουνισμός (σαν φύσει αντιδημοκρατικό και καθαρά ολοκληρωτικό καθεστώς) δίωξε ανθρώπους του πνεύματος και έστειλε εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στο θάνατο (κυρίως επί Στάλιν) και στην εξορία. Για μένα οι μεγαλύτερες ντροπές του 20ου αιώνα υπήρξαν ο ναζισμός/φασισμός και ο κουμμουνισμός. Δεν υπερασπίζομαι βέβαια από την άλλη ούτε τον ωμό και κυνικό καπιταλισμό. Υπερασπίζομαι ένα πραγματικά κοινωνικό κράτος, στο οποίο το δημόσιο χρήμα θα διατίθεται πρωτίστως για την ευημερία του λαού και όχι για να πληρώνεται μια υδροκέφαλη κυβερνητική μηχανή και τα υπόλοιπα να τα τρώνε οι διεφθαρμένοι κρατούντες. 

ΔΙΑΦΩΝΩ με την Ρένα Δούρου και τον ΣΥΡΙΖΑ. Τους θεωρώ ψεύτες έως και απατεώνες, με την έννοια ότι προσπαθούν με λαϊκίστικες, ανεδαφικές και μη εφαρμόσιμες θέσεις να εξαπατήσουν το λαό και να υφαρπάξουν τη ψήφο του. Η μεγαλύτερή τους τιμωρία θα είναι όταν θα καταλάβουν την εξουσία. Διότι εκεί, είτε που θα καταστρέψουν τελείως την Ελλάδα και θα οι Έλληνες θα τους καταριούνται για πολλά χρόνια, είτε που θα ΑΛΛΑΞΟΥΝ τις θέσεις τους για να σώσουν την Ελλάδα, οπότε θα αποκαλυφθεί η απάτη.

Πότε και πώς θα θεραπεύσουμε τον καρκίνο που κατατρώει τα σωθικά της πατρίδας μας;

Όταν πριν από 20 χρόνια παραιτήθηκα από τη μόνιμη θέση δασκάλου που κατείχα και εγκατέλειψα το δημόσιο, το έκανα για 3 βασικούς λόγους:

•  Γιατί ήθελα να κάνω στη ζωή μου εκείνο που μου άρεσε.

• Γιατί απογοητεύτηκα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μετέτρεψε τα παιδιά σε πειραματόζωα των νεοφώτιστων με δοκτοράτα επιθεωρητάδων και άλλων ταγών της κυπριακής εκπαίδευσης, ένα σύστημα που μετέτρεψε την εκπαίδευση της Κύπρου σε εκπαίδευση των μετρίων, που περιόρισε τις προοπτικές και εν τέλει μετρίασε τις επιδόσεις  ακόμη και των μαθητών εκείνων που ήταν πραγματικά  άριστοι. Το να ξεχωρίζει κανείς θεωρήθηκε … ανάρμοστο σε μια κοινωνία ίσων! Καταργήθηκαν οι βαθμολογίες, καταργήθηκε ο συναγωνισμός, ακόμη και στα αθλήματα!  Αλλά σε μια κοινωνία στην οποία οι μέτριοι κυβερνούν και οι άριστοι παραγκωνίζονται ή στην καλύτερη περίπτωση ισοπεδώνονται μαζί με τους μέτριους, ποια άλλη φιλοσοφία θα περίμενε κανείς να επικρατήσει;

•  Γιατί δεν ήθελα να με αξιολογούν και να με ισοπεδώνουν ή το χειρότερο να με απαξιώνουν οι μέτριοι και οι ανίκανοι. Να αποφασίζουν για την επαγγελματική μου ανέλιξη  εκείνοι που κατάφεραν να ελιχθούν και να ανελιχθούν μέσα σε ένα διεφθαρμένο γενικά πολιτικό σύστημα και να αναρριχηθούν σαν γυμνοσάλιαγκες (κυπριακά «βουρβουλλάες») έρποντας και λείχοντας. 

Δεν θέλω να μηδενίσω τα πάντα. Υπάρχουν και ικανότατοι ανάμεσα σε αυτούς που καταφέρνουν να ανέβουν. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Θα είχαν ισοπεδωθεί τα πάντα. Όμως το σύστημα έχει καταφέρει να επιβάλει τους μέτριους και συνήθως αυτοί, οι μέτριοι, έχουν τον τελευταίο λόγο στη διαμόρφωση του συστήματος, αυτού του διεφθαρμένου συστήματος που αναπαράγεται όπως μια μάζα καρκινογόνων κυττάρων και  διαρκώς εξαπλούται,  ολοένα και πιο πολύ, πάνω και μέσα στον κοινωνικό μας ιστό.

Τα φαινόμενα τα αναξιοκρατίας, της ιδιοτέλειας, της «κουμπαροκρατίας» και γενικά όλα εκείνα τα φαινόμενα μιας πολιτιστικά υπανάπτυκτης κοινωνίας ήταν φυσιολογικό να χαρακτηρίζουν την κυπριακή κοινωνία στο παρελθόν. Σήμερα όμως αποτελούν ένα απαράδεκτο αναχρονισμό, ένα καρκίνο μέσα στον οργανισμό αυτής της χώρας, που δεν την αφήνει να ανοίξει τα φτερά της, να προοδεύσει και να προκόψει.

Η Κύπρος πρέπει να πάει μπροστά. Η σημερινή πολιτική ηγεσία απέτυχε κι αυτό είναι ολοφάνερο από την ανάστροφη πορεία που έχει πάρει η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια σε όλους τους τομείς. Πρέπει να υπάρξει ένα νέο όραμα. Βασισμένο σε πανανθρώπινες αρχές και αξίες, με ειλικρινή διάθεση αυτές οι αξίες να εφαρμοστούν και στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια.

Η ιδιοτέλεια, το ρουσφέτι και το «φάτε να φάμε», είναι νοοτροπίες που πρέπει να εξαφανιστούν, πρώτα και κύρια στο επίπεδο της πολιτικής μας κουλτούρας που θα αναδείξει τους μελλοντικούς μας ηγέτες. Διότι από εκεί ξεκινούν όλα. Οι λαοί καθοδηγούνται από τους ηγέτες τους και δυστυχώς η παιδεία ενός λαού δεν είναι ποτέ άσχετη με την πολιτική του κουλτούρα. Ασφαλώς υπάρχει μια αμφίδρομη διαδραστική σχέση λαού και εξουσίας στην  διαμόρφωση της κουλτούρας μιας χώρας, αλλά θεωρώ ότι οι ηγέτες έχουν την καθοριστική συμβολή στην τελική διαμόρφωση της.  Όταν λοιπόν οι αρχές και αξίες απουσιάζουν από το σύστημα της εξουσίας,  το παράδειγμα που κατεβαίνει προς τη βάση διαμορφώνει ανάλογα και τη νοοτροπία του λαού.  Ας μην ξεχνάμε εξάλλου και τη σοφή παροιμία: «το ψάρι βρομάει από το κεφάλι». 

Προσμονή

Ζωγραφίζει στο τζάμι η ώχρα

Του λαμπτήρα νατρίου στο δρόμο

Τον υγρό ψυχισμό μου

Μια σταγόνα ολισθαίνει και μ’ έλκει

Διαρκώς προς τα κάτω

Δεν μπορώ να φρενάρω

Κι ένα δαίδαλο σχήμα

Της βροχής ακουαρέλα

Σαν χοάνη με πίνει

Κι όλο σκέφτομαι εσένα

Καθώς λιώνω και φεύγω

Στου νερού την πορεία

Ατολμία

Μες στη βροχή που γήτεψες να αρχίσει

Κοίταξες προς τον ουρανό

Και ξέβαψαν τα μάτια σου

Και τα σε στάση ικεσίας χέρια σου αποσυντέθηκαν

Κι έμεινες στήλη άλατος στην αλυκή του χρόνου

Ποιος ανεμοστρόβιλος μας πήρε και μας σήκωσε κι αλλάξαμε κατεύθυνση προς το Μεσαίωνα;

Το παλιό κτίριο στη Λήδρας...

Βγήκαν πριν από λίγο κάποιοι απλοί πολίτες στην τηλεόραση να υπερασπίσουν την αστυνομία, για την γκαγκστερική της έφοδο στο κτίριο της οδού Λήδρας, όπου ανακαλύφθηκε η τεράστια ποσότητα του 1 (ενός, one, uno, une, ein) γραμμαρίου μαριχουάνας!

Θα περιμένω πάντως να ακούσω και τη συνέχεια αυτής της ιστορίας: δηλαδή κατά πόσο είχε το δικαίωμα (ένταλμα ή κάτι τέτοιο) η αστυνομία να κάνει αυτή την έφοδο, πολύ περισσότερο που στο τέλος δεν βρήκε τίποτα το κατά νόμον επιλήψιμο, παρά μόνο κατηγόρησε τους εκεί παρευρισκόμενους ότι ... επιτέθηκαν εναντίον των αστυνομικών.

Αυτές τις επιθέσεις εναντίον αστυνομικών τις έχουμε ξανακούσει πολλές φορές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βίντεο με εκείνο το μπουλούκι από αστυνομικούς να "λαχτοπατούν" στο πεζοδρόμιο δύο νεαρούς, τους οποίους μετά κατηγόρησαν για ... επίθεση κατά αστυνομικών οργάνων! Αν δεν υπήρχε το βίντεο, είμαι σίγουρος ότι πάλι αρκετοί καλοί και σεβαστοί συμπολίτες μας θα έβγαιναν στις τηλεοράσεις για να κατακεραυνώσουν τους δύο νεαρούς που έδερναν τα καημένα τα όργανα...

Στο μεταξύ η όντως εγκληματική δραστηριότητα στην Κύπρο ολοένα και μεγαλώνει και γιγαντώνεται, με μια αστυνομία ανίκανη να την αναχαιτίσει κι ας μην πει κανείς ότι δεν αφήνουμε την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της διότι ΔΕΝ είναι δουλειά της αστυνομίας να κάνει ντου στα στέκια ανθρώπων με διαφορετικές απόψεις από αυτές του κατεστημένου.

Η αύξηση των μεταναστών...

Το συναφές θέμα της αύξησης των ξένων μεταναστών στην Κύπρο και η συγκέντρωσή τους σε "γκέτο", είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί με ορθή και επιστημονική προσέγγιση από μέρους του κράτους και πάντοτε έχοντας στο μυαλό μας ότι είμαστε άνθρωποι κι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους.

Η αποτυχία της πολιτείας να διαχειριστεί τις κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων 10 - 15 ετών σ' αυτό τον τόπο, την ραγδαία αύξηση των ξένων που έρχονται νόμιμα ή παράνομα στην Κύπρο καθώς και την παράλληλη αύξηση της παραβατικότητας, έχει καταστήσει την κυπριακή κοινωνία ευάλωτη στην κούφια και παραπλανητική επιχειρηματολογία ρατσιστικών και εξτρεμιστικών ομάδων και μεμονωμένων ατόμων, που διασπείρουν ιδέες και φοβίες ξένες ως προς το ήθος και τις παραδόσεις των Κυπρίων.

Η κυπριακή κοινωνία έχει κάνει ένα θλιβερό πισωγύρισμα τα τελευταία χρόνια. Είναι σαν να πέσαμε σε ανεμοστρόβιλο που στο πέρασμά του μας άλλαξε κατεύθυνση και αντί να βαδίζουμε μπροστά, να εξελισσόμαστε και να αποκτούμε ολοένα και πιο πολλές πολιτισμικές παραστάσεις και αξίες, βαδίζουμε ατάραχοι, ανύποπτοι και οπωσδήποτε αποπροσανατολισμένοι προς τον ΜΕΣΑΙΩΝΑ!