Να συλληφθεί αμέσως και να ανακριθεί ο κάπτεν Νέμο!

Αυτή η υπόθεση με τα εκρηκτικά στο Κελλάκι, προκαλεί μεγάλη ανησυχία στον απλό άνθρωπο της Κύπρου, σε σχέση με την ασφάλεια του προέδρου Χριστόφια.

Επειδή είχα την ευκαιρία να ζήσω αρκετές συγκλονιστικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας αυτού του τόπου, θα ήθελα να εισηγηθώ στην αστυνομία να βρει, να συλλάβει και να ανακρίνει τον Κάπτεν Νέμο, τον υποχθόνιο εκείνο εγκέφαλο που, στις αρχές της δεκαετίας του '80, σχεδίαζε να πνίξει με δηλητηριώδη αέρια την Κύπρο και να εξαφανίσει το λαό της!

Για όσους δεν θυμούνται καλά, η υπόθεση με τα αέρια του Νέμο ήρθε λίγα χρόνια μετά την πρώτη Μεγάλη Συνωμοσία, που εξυφάνθηκε εναντίον του τότε πρόεδρου Σπύρου Κυπριανού, το καλοκαίρι του 1978, όταν υπήρξαν μάλιστα και πληροφορίες ότι ξένες δυνάμεις κατέβαζαν όλη τη νύχτα τανκς με αλεξίπτωτα πάνω στο Τρόοδος, για να τα κατεβάσουν στη Λευκωσία και να κάνουν πραξικόπημα!

Η φοβερή εκείνη υπόθεση της Μεγάλης Συνομωσίας, που αποκάλυψε τότε η Κυπριακή Αστειονομία, συγκλόνισε κυριολεκτικά την Κύπρο. Έγιναν μάλιστα και συλλήψεις! Θεωρήθηκε ύποπτος, ανάμεσα σε αρκετούς άλλους και ο Κίκης ο Κωνσταντίνου, που οδηγήθηκε από το Nissi Beach κατευθείαν στο δικαστήριο με το μαγιό (!), ενώ θεωρήθηκαν επίσης συνωμότες ένας Ισραηλινός προπονητής του Ολυμπιακού Λευκωσίας, η πριγκίπισσα Ζήνα Κάνθερ καθώς και ο μετέπειτα πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος.

Επειδή τα συγκλονιστικά πρόσφατα γεγονότα με την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Γενικού Εισαγγελέα αλλά και η προχθεσινή ανεύρεση εκρηκτικών στο Κελλάκι, αναβιώνουν τον εφιάλτη εκείνης της εποχής, θα πρέπει η αστυνομία να έχει το νου της, διότι δεν αποκλείται να εμπλέκεται και ο Κάπτεν Νέμο σ’ αυτή την ιστορία. Να τον χειριστούν όμως προσεκτικά, μην τυχόν και εξαπολύσει δηλητηριώδη αέρια και μας αφανίσει όλους!

"Φεύγω με το κεφάλι ψηλά..."

Κάτι τέτοιο θα πρέπει να ψιθύρισε η Μαρία Αντουανέτα, την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 1793 τη στιγμή που την οδήγησαν και στάθηκε μπροστά σ' εκείνο το φοβερό μηχάνημα...

Τέσσερα χρόνια προηγουμένως ένα εξαγριωμένο πλήθος είχε εισβάλει στα παλάτια των Βερσαλιών αποφασισμένο να βάλει ένα τέλος στη βασιλεία του Λουδοβίκου 16ου και της ματαιόδοξης γυναίκας του, που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο κόσμος δεν έχει ψωμί να φάει. "Αν δεν έχει ψωμί, ας φάει παντεσπάνι" ήταν η παροιμιώδης πια φράση που της αποδόθηκε από τότε και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.

Ζώντας μέσα στη χλιδή και στις ανέσεις της εξουσίας, η Μαρία Αντουανέτα δεν είχε αντίληψη της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τη Γαλλία στα τέλη του 18ου αιώνα, μιας κρίσης που έφερε τον απλό άνθρωπο στα όρια της εξαθλίωσης και της δυστυχίας.

"Θα φύγω με το κεφάλι ψηλά" ψιθύρισε, την ώρα που την οδηγούσαν προς την γκιλοτίνα. Λίγα λεπτά αργότερα έφευγε χωρίς να έχει ακριβή επίγνωση για το πού ακριβώς βρισκόταν το κεφάλι της.

Παρόλο που πήρα αφορμή από μια φράση του Δημήτρη Χριστόφια, δεν υπονοώ μέσα από το σχόλιο μου μόνο τη δική του διακυβέρνηση, διότι θα ήμουν άδικος (και οπωσδήποτε δεν έχει καμία σχέση το σχόλιο αυτό με τη σύζυγο του προέδρου). Πολύ περισσότερο ας μην βλακωδώς διανοηθεί κανείς ότι... υποδαυλίζω βίαιες πράξεις!

Ανέφερα αυτή την ιστορία, για να θυμίσω τις ιστορικά αποδεδειγμένες πραγματικότητες ως προς τη σχέση ΕΞΟΥΣΙΑΣ και ΛΑΟΥ (σχέση, την οποία πραγματεύθηκε εξάλλου και ο Νικολό Μακιαβέλι στον έργο του "Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ").

Είναι βέβαιο ότι οι εξουσιάζοντες έχουν πάντοτε το "επάνω χέρι" αλλά μέχρις ενός σημείου. Υπάρχει ένα όριο αντοχής στο σχοινί, όταν τεντώνεται ανάμεσα στην εξουσία και το λαό. Όταν το σχοινί σπάει συνήθως αυτοί που την πληρώνουν ακριβά είναι οι εξουσιάζοντες.

Πολλοί δικαίως μπορεί να σκεφτούν διαβάζοντας αυτό το σημείωμα ότι αναφέρομαι εμμέσως στην πλάνη της σημερινής κυβέρνησης, που μοιάζει να έχει χάσει την επαφή της με τον απλό άνθρωπο, τον οποίο συχνότατα επικαλείται ... συγκινημένη... Ωστόσο:

Αναφέρομαι σε όλους: όχι μόνο στους σημερινούς κυβερνώντες αλλά και στους (γνωστούς) "πρίγκιπες" της αυριανής εξουσίας. Αν αυτοί δεν αντιληφθούν τα όρια και αν δεν καταφέρουν να αποκαταστήσουν την ηρεμία στα κοινωνικά στρώματα, θα πληρώσουν εκείνοι τελικά τη νύφη, όχι μόνο για τα λάθη τα δικά τους αλλά και για τα λάθη των προηγούμενων. Φοβούμαι μάλιστα ότι θα τα πληρώσουν με μια ένταση, την εμβέλεια της οποίας φοβάμαι ακόμα και να φανταστώ...

Με στεριανό καπετάνιο σε φουρτουνιασμένο πέλαγος...

O πρόεδρος Χριστόφιας, κόντρα στην ανατριχιαστική ιστορική αλήθεια για τον λεγόμενο "υπαρκτό σοσιαλισμό" παραμένει πιστός στην κοσμοθεωρία του κομμουνισμού διότι πιστεύει ότι ο κομμουνισμός, σαν ιδέα, αδικήθηκε από εκείνους που τον εφάρμοσαν στην πράξη.

Αυτή η θέση του κ. Χριστόφια μπορεί να είναι 100% έντιμη, δεν έχω λόγους να το αμφισβητήσω αυτό, παρόλο που προσωπικά πιστεύω ότι η συγκεκριμένη κοσμοθεωρία, που διατυπώθηκε πριν από 3 αιώνες, είναι πλέον αναχρονιστική: το στάτους της καθεμιάς από τις κοινωνικές τάξεις έχει πλέον διαφοροποιηθεί σημαντικά από τότε, έστω και αν (το δέχομαι) ότι εξακολουθεί να λειτουργεί ακόμα και σήμερα η αόρατη δικτατορία της μπουρζουαζίας εις βάρος της εργατικής τάξης.

Οι λύσεις που πρότειναν οι Μαρξ και Έγκελς, αποδείχτηκαν στην πράξη φρούδες ελπίδες και πλάνες. Οι εξουσιάζοντες, ακόμα και αν αυτοί προέρχονται από την εργατική τάξη, στο τέλος είτε ταυτίζονται κι αυτοί με την μπουρζουαζία (βλέπε νομενκλατούρα του Κόμματος), είτε στρεβλώνουν τόσο πολύ το σύστημα της αγοράς, που εν τέλει αυτό καθίσταται αντιπαραγωγικό και επομένως αποτυχημένο.

Δυστυχώς ο πρόεδρος Χριστόφιας, όσο κι αν τονίζει συνεχώς ότι είναι κι ο ίδιος ένας απλός άνθρωπος, όχι μόνο αφέθηκε να δελεαστεί από τις "μπουρζουά στυλ" ανέσεις της εξουσίας, αλλά και απέτυχε να αντιληφθεί έγκαιρα και να προλάβει ή/και να διορθώσει την συστημική καταιγίδα που πλησίαζε απέξω, θέτοντας έλεγχο στην τραπεζική ασυδοσία (που ήταν κοινό μυστικό σε όλους όσοι βρίσκονταν σε πόστα κλειδιά στην πολιτική και οικονομική "ιεραρχία" του τόπου) και διορθώνοντας τις διαρθρωτικές στρεβλώσεις, που μπορεί να έμοιαζαν στα μάτια ενός κομμουνιστή σαν κοινωνική άμβλυνση του "βάναυσου" καπιταλιστικού συστήματος, όμως στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ευνοιοκρατικά τερατώματα και καρκινώματα στο σώμα ενός ευνομούμενου και κοινωνικά δίκαιου κράτους, που λειτουργούσαν τελικά εις βάρος των εργαζομένων κυρίως του ιδιωτικού τομέα.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο ορθά εφαρμοσμένος καπιταλισμός είναι οπωσδήποτε ένα αξιοκρατικό σύστημα (διότι χωρίς αξιοκρατία δεν υπάρχει υγιής οικονομική ανάπτυξη) και επομένως είναι "πολιτικά ορθότερος" και κοινωνικώς πιο ευαίσθητος σαν σύστημα, από ότι υπήρξε ο λεγόμενος "υπαρκτός σοσιαλισμός". Η πλεονεξία της μπουρζουαζίας έχει πολλές φορές προκαλέσει στρεβλώσεις στο καπιταλιστικό σύστημα τέτοιες που να οδηγούν σε κρίσεις, όπως αυτή που ζούμε σήμερα. Όμως τουλάχιστον έχουμε δει σε αρκετές χώρες να εφαρμόζεται ένας ανθρώπινος καπιταλισμός, σε αντίθεση με τον κομμουνισμό που απέτυχε παταγωδώς παντού όπου εφαρμόστηκε και υπήρξε ένα άκρως αντιλαϊκό σύστημα.

Δυστυχώς, στη χειρότερη συστημική κρίση του καπιταλισμού, στην Κύπρο βρέθηκε να κυβερνά ένας πολιτικός με φιλοσοφία πολύ μακριά από τις πραγματικότητες που έπρεπε να είχαν γίνει αντιληπτές έγκαιρα, ώστε να εφαρμοστεί αποφασιστικά η σωστή στρατηγική εξόδου από την κρίση. Μάλλον οι αντίθετες από τις επιβαλλόμενες ενέργειες έγιναν, σε κρίσιμες φάσεις, με αποτέλεσμα η Κύπρος να ελπίζει πια μόνο στον φυσικό της πλούτο, για να μπορέσει να βγει από αυτή τη δίνη.

Μα και μόνο από τους τελευταίους 6 μήνες να κριθούν, οι ευθύνες παραμένουν ασήκωτες!

Μια από τις χειρότερες παραμέτρους της οικονομικής κρίσης είναι το σχεδόν πλήρες πάγωμα της αγοράς τους τελευταίους 6 μήνες, που ήρθε σαν συνέχεια του μουδιάσματος που ακολούθησε την έκρηξη στο Μαρί. Με άλλα λόγια, η αγορά έχει πληγεί βαρύτατα τους τελευταίους 18 μήνες, με την κυβέρνηση να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Όλες οι εκτιμήσεις και δημόσιες δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων διαψεύστηκαν με αποτέλεσμα η κατάσταση να μοιάζει με ανεξέλεγκτη κατολίσθηση.

Η κυβέρνηση απέτυχε να εκτιμήσει με σοβαρό και υπεύθυνο τρόπο την κρίση και να κάνει τις σωστές κινήσεις. Από τη στιγμή που η Κύπρος αποκλείστηκε (πριν από 2 χρόνια) από τις διεθνείς αγορές, δεν υπήρχε πια άλλος δρόμος από τον Μηχανισμό Στήριξης. Έπρεπε να είχε προχωρήσει αποφασιστικά και ΜΕ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΣΑΦΩΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΤΕ, στη διαπραγμάτευση ενός Μνημονίου, ΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΟΡΟΥΣ.

Η έγκαιρη συμφωνία με την Τρόικα ΤΟΤΕ, θα είχε τις εξής θετικές συνέπειες:

• Θα άρχιζαν οι εξοικονομήσεις και η θεραπεία των δημοσιονομικών προβλημάτων πολύ νωρίτερα και με λιγότερο κόστος για την τσέπη των φορολογουμένων και των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα.

• Θα κινούσε την αγορά, όχι μόνο με το χρήμα που θα ερχόταν από τους δανειστές αλλά και με την αλλαγή της ψυχολογίας των καταναλωτών και επιχειρηματιών, οι οποίοι βρίσκονταν (και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να βρίσκονται) στην ψυχολογία του αβέβαιου αύριο. Με τον τρόπο αυτό θα εκινείτο η αγορά και ίσως τα πράγματα να μην έφταναν στο οικτρό σημείο που βρίσκονται σήμερα, για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Αντί ωστόσο να αποταθούμε έγκαιρα στο Μηχανισμό, ο πρόεδρος άρχισε να μιλά για κλεφταράδες των λαών και να υψώνει την κόκκινη παντιέρα με το σφυροδρέπανο, καλώντας το λαό σε αντίσταση και μάλιστα να κατηγορεί όσους τον παρότρυναν να προχωρήσει στο Μηχανισμό, ότι τον εκβιάζουν!

Μα αν ο πρόεδρος είχε βάσιμες ενδείξεις ότι θα τα κατάφερνε να λύσει το πρόβλημα της Κύπρου, χωρίς την Τρόικα, μαγκιά του να προχωρήσει και να το λύσει χωρίς την Τρόικα. Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις απέδειξαν ότι οι εκτιμήσεις υπήρξαν άστοχες, ότι δεν υπήρχε πραγματική προοπτική για δανεισμό από αλλού, με αποτέλεσμα η Κύπρος να καθυστερεί τραγικά βουλιάζοντας ακόμα πιο βαθιά στην κινούμενη άμμο. Αυτό που μας είπε πρόσφατα αξιωματούχος του Eurogroup, ότι η Κύπρος καθυστέρησε δραματικά και έχασε το τρένο, είναι η δυστυχώς η ωμή αλήθεια. Ωστόσο η κυβέρνηση έσπευσε και πάλι να προχωρήσει σε διάψευση, υποβαθμίζοντας το κύρος και τη βαρύτητα των δηλώσεων, λες και όλες οι προηγούμενες δηλώσεις και διαψεύσεις της κυβέρνησής μας βγήκαν αληθινές!

Η κυβέρνηση, αντί να προχωρήσει σε σοβαρές κινήσεις, λειτούργησε κατά τρόπο σπασμωδικό. Μόλις η Κύπρος αποκλείστηκε από τις διεθνείς αγορές, προχώρησε σε δάνειο 2.5 δις από τη Ρωσία -το οποίο τελικά δεν μας έφτασε ούτε καν για το διάστημα που το θέλαμε, διότι πέσαμε έξω στους υπολογισμούς μας! Όταν στις αρχές αυτού το χρόνου φάνηκε ότι δεν θα γλυτώναμε τελικά τον Μηχανισμό, ο πρόεδρος στράφηκε και πάλι προς τους Ρώσους, περιμένοντάς τους για 6 ολόκληρους μήνες να μας … σώσουν από την Τρόικα. Είναι χαρακτηριστικό το πιο κάτω απόσπασμα από το πρόσφατο διάγγελμά του:

“Θέλω να κάμω ξεκάθαρο ότι δεν ήταν επιλογή μας να προσφύγουμε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας… … Αναζητήσαμε άλλες πηγές χρηματοδότησης παρά την κριτική που δεχθήκαμε στο εσωτερικό επειδή, όπως ισχυρίζονταν ορισμένοι, αποφεύγαμε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς”.

Αυτό και μόνο το απόσπασμα μαρτυρεί πολλά για τη σοβαρότητα των εκτιμήσεων του κ. Χριστόφια, ο οποίος περίμενε για μήνες και μήνες το ρωσικό δάνειο, παρόλο που ήταν ολοφάνερο από τις πρώτες κιόλας ημέρες ότι οι Ρωσοι δεν ήταν πρόθυμοι να ανταποκριθούν και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ένας σοβαρός και υπεύθυνος ανάλυτης τους λόγους:
Διότι δεν ήξεραν οι Ρώσοι μέχρι που έφταναν οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Κύπρου και, με το φόβο ότι πολύ πιθανόν το χρέος μας να μην ήταν βιώσιμο, είχαν λόγους να φοβούνται τυχόν «κούρεμα», που θα σήμαινε ότι θα έχαναν σημαντικό μέρος των χρημάτων τους.
Δεν θα ήθελαν να βρεθούν σε αντιπαράθεση με την Ε.Ε., όχι μόνο γιατί κάτι τέτοιο δεν τους συμφέρει από πολιτική και οικονομική άποψη, αλλά και για να μην τεθούν θέματα όπως το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, που φέρνουν σε δύσκολη θέση τη Μόσχα έναντι των Ευρωπαίων και των Δυτικών γενικότερα.

Όμως υπάρχει και ένα άλλο πολύ σοβαρό ζήτημα, που προκαλεί ερωτηματικά για τις πραγματικές προθέσεις αυτής της κυβέρνησης: Έχοντας υπόψη το ύψος του δανεισμού, που ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα υπερέβαινε τα 10 δις, με ποια λογική ζητούσε 5 δις από τους Ρώσους; Για να ζητήσουμε λιγότερα από την Τρόικα; Ε και; Δεν θα απαιτούσε η Τρόικα να συνυπολογιστούν και τα ρωσικά δάνεια μέσα στα χρωστούμενα της Κύπρου; Και μήπως οι Ρώσοι δεν θα ζητούσαν διασφαλίσεις για ένα τέτοιο δάνειο; Δεν θα έβαζαν όρους; Και πόσο θα ήταν το επιτόκιο; Χαμηλότερο από το επιτόκιο της Τρόικας; Όχι βέβαια!

Μήπως ο πραγματικός λόγος που ο πρόεδρος Χριστόφιας ήθελε το ρωσικό δάνειο δεν ήταν για να εξυπηρετηθεί η Κύπρος αλλά για να μπορέσει να πασάρει τη διαπραγμάτευση του Μνημονίου στην επόμενη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από τις βαρύτατες συνέπειες; Συνέπειες οι οποίες τελικά είναι τόσο οικτρές για τον απλό άνθρωπο, ώστε να συνεπάγονται βαρύτατες ευθύνες της απερχόμενης κυβέρνησης;


Υ.Γ.: Δεν παρασιωπώ τις ευθύνες των τραπεζών και της Κεντρικής Τράπεζας. Οι ευθύνες τους είναι ασήκωτες και οι πολίτες απαιτούμε κάθαρση και τιμωρία όσων οδήγησαν το τραπεζικό σύστημα και το λαό μας σ’ αυτή την κρίση. Αλλά στο σημείωμα αυτό δεν μίλησα για τις ευθύνες των τραπεζών. Μίλησα για τις λανθασμένες εκτιμήσεις της κυβέρνησης, που οδήγησαν σε πλήρη αδράνεια την αγορά και χειροτέρεψαν δραματικά τις οικονομικές παραμέτρους.