Η πολιτική του "φλου"...

Ενόψει των εκλογών, αρχίσαμε πάλι να καλούμε στη γη το πνεύμα του Μακαρίου. Δεν τον αφήνουμε να κοιμηθεί στην ησυχία του. Τριάντα πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, ακόμα κάποιοι μιλούν για συνένωση των μακαριακών δυνάμεων! Ελπίζω να μην συνενωθούν και οι … γριβικές δυνάμεις και να αρχίσουμε να βάζουμε μπόμπες ο ένας του άλλου!

Ποια ήταν η πολιτική του Μακαρίου και πού οδήγησε τον τόπο μας, ελάχιστοι έχουν μελετήσει και πολύ λιγότεροι έχουν αναλύσει, ώστε να βγάλουν και τα σωστά συμπεράσματα. Χρειάζομαι πολλές σελίδες για να αναλύσω την αυτοκαταστροφικά αλλοπρόσαλλη πολιτική του Μακαρίου σε όλες τις κρίσιμες φάσεις του κυπριακού προβλήματος και δεν θα το κάνω σ΄ αυτό το σημείωμα εδώ, όμως η δική μου πεποίθηση είναι ότι:

ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων τα τελευταία 60 χρόνια (με πρώτους και καλύτερους τον Μακάριο και τον Γρίβα), έχουν διαπράξει τεράστια σφάλματα που εν τέλει (άθελα τους πιστεύω) εξυπηρέτησαν τον πάγιο, από τη δεκαετία του ‘50, στόχο της Τουρκίας, που ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου. Άλλοι από απειρία σε συνδυασμό με έναν αφελή και αδόκιμο διπλωματικά πατριωτισμό, άλλοι από κακές εκτιμήσεις των καταστάσεων και άλλοι γιατί είχαν στο νου τους τον γεωγραφικό και πολιτικό διαχωρισμό μεταξύ των δύο κοινοτήτων (διπλή Ένωση) αλλά δεν τόλμησαν να το πουν καθαρά, έβαλαν το λιθαράκι τους, για να είναι σήμερα η Κύπρος μοιρασμένη και καταχρεωμένη, με μια πανίσχυρη Τουρκία να κατέχει με 40 χιλιάδες πάνοπλους στρατιώτες και εκατονταδες χιλιάδες έποικους το 40% του εδάφους της.

Θα έλεγε κανείς ότι ο μισός αιώνας που πέρασε από τότε θα μας είχε κάνει σοφότερους, από τις εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει, κυρίως μέσα από τα λάθη μας. Με πολύ μεγάλη μου θλίψη διαπιστώνω ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! Τα ίδια συνθήματα, η ίδια …ΦΛΟΥ προσέγγιση σε όλα τα κρίσιμα θέματα. ΦΛΟΥ στο τι θα κάνουν με την οικονομία, ΦΛΟΥ στο τι θα κάνουν με το κυπριακό.

Ο Μαλάς μιλά για πολιτική Μακαρίου – Χριστόφια (!) δηλαδή κάτι σαν πολιτική Τάσσου Παπαδόπουλου και Δημήτρη Χριστόφια μαζί, δηλαδή κάτι σαν να φτιάχνουμε βόδι και κατσίκα σε ένα, με άλλα λόγια μια πολιτική του «που σου νεύκω πού πάεις»…

Παρόμοια θα είναι φυσικά και η πολιτική Αναστασιάδη μαζί με το ΔΗΚΟ, πολιτική Τάσσου Παπαδόπουλου και Νίκου Αναστασιάδη μαζί, δηλαδή κάτι σαν να φτιάχνουμε βόδι και μουλάρι σε ένα, με άλλα λόγια και πάλι μια πολιτική του «πού σου νεύκω πού πάεις»…

Τέλος, ο Γιώργος Λιλλήκας, πρώην θεωρητικός της Ομοσπονδίας, προτείνει τώρα κάτι πιο απλό: Να παρατήσουμε την Ομοσπονδία που συζητούμε εδώ και 35 χρόνια και να πάμε ένα ταξίδι στη Χαβάη… Συγνώμη, ήθελα να πω: ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, αφού ΔΕΝ έχει να προτείνει καμία συγκεκριμένη μορφή λύσης, που να είναι αποδεκτή και από την άλλη πλευρά έστω σαν βάση για συνομιλίες.

Όλοι κατηγορούν ο ένας τον άλλον για ασάφειες και μεταλλάξεις, αλλά στην ουσία όλοι, όσο κι αν αλλάζουν τις θέσεις τους για να κερδίσουν ψήφους παραμένουν απόλυτα πιστοί στην τακτική που τους βολεύει, για να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τον πατριωτισμό αλλά και την αμάθειά μας: Μένουν απόλυτα προσηλωμένοι στην πολιτική του θολού τοπίου, στην πολιτική του ΦΛΟΥ!

Στο πανηγύρι της Μύρτου...

Βγήκαμε από το δρόμο δεξιά καθώς επιστρέφαμε σχεδόν βράδυ στη Λευκωσία. Οι τέντες των εμπόρων, οι λάμπες ασετιλίνης, τα γελαστά πρόσωπα, ένας ποιητάρης τραγουδούσε μια λυπητερή ιστορία...

Κοιτάζω τη φωτογραφία και με κόπο ανακαλώ στη μνήμη μου το ίδιο το μοναστήρι, που για μένα ήταν τότε δευτερευούσης σημασίας, μέσα στους ήχους και τα χρώματα του πανηγυριού. Ο Άγιος Παντελεήμονας της Μύρτου... σαν να 'ταν χθες. Πότε πέρασαν κιόλας 40 χρόνια... Μια στιγμιαία μελαγχολία. Μια γλυκιά παιδική ανάμνηση. Είναι πια, ομολογώ, όλα εκείνα τόσο μακρινά...

Ιφιγένεια εν Κυρηνεία

Πολλές φορές, κάτω από τον αδυσώπητο ετούτο ήλιο του κυπριώτικου καλοκαιριού, πατώντας τα γυμνά μου πόδια στην άμμο που καίει σ' αυτές τις άλλες θάλασσες τα μεσημέρια, ο συνειρμός με ταξιδεύει πίσω στην Αηρκώτισσα της Λαπήθου, σε εκείνη την αμέριμνη γαλάζια θάλασσα των παιδικών μου χρόνων. Χρόνια και χρόνια μες στον ύπνο μου οδοιπορούσα, από το σπίτι μου μίλια μακρυά σε κείνο το μικρό ακρογιάλι, που δεν το πάτησα ποτέ ξανά από τότε αλλά ορκίστηκα να βαφτιστώ μες στα νερά του, όταν θα έχω την πατρίδα μου πίσω, δικιά μου πάλι.

Με πιάνει η πίκρα να θυμάμαι. Με πιάνει η οργή να σκέφτομαι. Γιατί γαμώ τη μου, δεν μπόρεσα το παραμύθι ετούτο ν' αγοράσω. Ούτε τα κάλπικα τα "δεν ξεχνώ", ούτε "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα".

Δεν έχω τώρα πια καμιά αμφιβολία. Κι από τα πριν κι απ' τα μετά, ένα μου μένει το συμπέρασμα: πως η Κερύνεια δόθηκε. Σαν Ιφιγένεια που σφάχτηκε για να σαλπάρουν τα καράβια. Για τα πιο βρώμικα λιμάνια της απάτης. Εδώ που προσαράξαμε ανώμαλα εν τέλει: στο τέλμα της απόλυτης αναλγησίας.

Γιατί με πονά τόσο πολύ ετούτη η μνήμη...

-Θυμάσαι, γιε μου, που μας έλεγες ότι κάτι κακό συμβαίνει κι εμείς δεν σου δίναμε σημασία; Έμεινε από τότε μέσα στο νου μου και δεν το ξεχνώ!

Η γειτόνισσα μας στην Πάνω Λακατάμια, η κυρά Φροσού, μεγάλη πια σήμερα στην ηλικία, θυμάται εκείνο το μαύρο πρωί της Δευτέρας, 15 του Ιούλη του ‘74, που ανήσυχος πήγα και τη βρήκα για να της πω ότι κάτι συμβαίνει, αφού η μάνα μου έκανε δουλειές του σπιτιού και δεν μου έδινε σημασία, ενώ ο πατέρας μου είχε φύγει από νωρίς και ήταν ήδη στη δουλειά του, στην Παλλουριώτισσα.

Ήμουν τότε 10 χρόνων κι έπαιζα στη βεράντα. Ήταν λίγο πριν από τις 8:30 το πρωί, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι εκρήξεις και οι ριπές των οπλοπολυβόλων που ακούγονταν τα τελευταία λεπτά ήταν πολύ πιο έντονες από ότι είχαμε συνηθίσει να ακούμε στη Λακατάμια, όταν γινόταν κάποια άσκηση της Εθνικής Φρουράς. Κοίταξα προς τη Λευκωσία και είδα μαύρους καπνούς στον ουρανό. Τότε ήταν που έτρεξα πρώτα στη μάνα μου…

-Είναι άσκηση, μου απάντησε βιαστικά για να με ξεφορτωθεί, χωρίς να πηγαίνει το μυαλό της στο κακό. 

Πήγα στη γειτόνισσα. Ούτε κι αυτή είχε ανησυχήσει. Κατέφυγα ... στο ραδιόφωνο, που εκείνη την ώρα μετέδιδε την εκπομπή «Η Ωρα της Γυναίκας» της Μαίρης Κοντογιάννη, από το μοναδικό τότε κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό, το ΡΙΚ. Ξαφνικά το τραγούδι «Το Πουκάμισο το Θαλασσί» που τραγουδούσε ο Νταλάρας, διακόπηκε και το ραδιόφωνο σίγασε. 

-Το ράδιο σταμάτησε, φώναξα ακόμα πιο ανήσυχος στη μάνα μου… Κάτι γίνεται σας λέω! 

Μέχρι να έρθει κι αυτή στην κουζίνα, άρχισε να παίζει ο εθνικός ύμνος κι αμέσως μετά ακούστηκε η εκφωνήτρια, ταραγμένη αλλά και σκληρή ταυτόχρονα, να λέει ότι «η Εθνικη Φρουρά είναι κυρία της καταστάσεως» και ότι «ο Μακάριος είναι νεκρός». Θυμάμαι με τη καρδιά μου σφιγμένη τη μάνα μου να ξεχύνεται στην αυλή έντρομη και κλαίγοντας, να συναντά τη γειτόνισσα και να κλαίνε μαζί για τη φοβερή αυτή είδηση. 

Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου επέστρεψε στο σπίτι πριν από το μεσημέρι διότι επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός. Αργότερα την ίδια μέρα ακούσαμε, ανάμεσα στα ενοχλητικά παράσιτα των μεσαίων κυμμάτων, τη φωνή του Μακαρίου από ένα σταθμό στην Πάφο να μας λέει «γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις… είμαι ζωντανός και είμαι μαζί σου…» 

Στις τέσσερις ημέρες που ακολούθησαν θυμάμαι το βαρύ κλίμα, την ανησυχία και την αβεβαιότητα. Θυμάμαι ακόμα ότι ακούγαμε το ελληνικό σχόλιο του "παράνομου ραδιοσταθμού Μπαϊράκ" (τη "φωνή των Τουρκοκυπρίων αγωνιστών» όπως άρχιζε πάντα η εκφώνηση στο ελληνικό του πρόγραμμα) να μας λέει χωρίς περιστροφές ότι η «μητέρα Τουρκία» θα επέμβει για να σώσει τα παιδιά της από εμάς, τους κακούς Έλληνες. 

Η πρώτη οβίδα των τουρκικών Φάντομ έπεσε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, στο Γερόλακκο, ακριβώς στις 5:30 το πρωί του Σαββάτου, 20 του Ιούλη. Τιναχτήκαμε από το κρεβάτι. Ακολούθησαν κι άλλες εκρήξεις. Ο πατέρας μου έτρεξε στο ραδιόφωνο. Τίποτα… Απόλυτη σιγή! Η εκπομπή του ΡΙΚ ξεκινούσε τότε στις 6:00 το πρωί. Για μισή ώρα δεν ξέραμε τι συμβαίνει. Στις 6:00 όμως, ο πατέρας μου προτίμησε να βάλει το BBC. Πρώτη είδηση: “Turkey has invaded Cyprus…” . 

Έπειτα το γυρίσαμε στο ΡΙΚ. Καμία αναφορά στην εισβολή! Η εκπομπή ξεκίνησε όπως και κάθε μέρα με την πρωϊνή γυμναστική και τη φωνή του Βάσου Κωνσταντίνου να μας προστάζει για επικύψεις και ανακύψεις… Αρκετή ώρα αργότερα αποφάσισε η πραξικοπηματική «κυβέρνηση» να ηχήσει τις σειρήνες και το ΡΙΚ να αρχίσει να παίζει πια εμβατήρια και να μεταδίδει «πολεμικά ανακοινωθέντα», καλώντας τους έφεδρους «υπό τα όπλα». 

Φύγαμε προς τα βουνά, εκεί όπου δεν μπορούσαν τα τουρκικά μαχητικά να κάνουν βυθίσεις και να βομβαρδίσουν. Από εκείνες τις ημέρες της ...εξορίας στο Καλό Χωριό της Κλήρου, θυμάμαι μόνο την απαρηγόρητη ανησυχία που ένιωθα κάτω από τα δέντρα όπου κρυβόμασταν και τον τρόμο τα βράδια, όταν κοιτούσα τον Πενταδάκτυλο απέναντι να φλέγεται.

Γεννήθηκα τον Οκτώβρη του 1964, μέσα στις διακοινοτικές ταραχές που προκάλεσαν την πρώτη διχοτόμηση, την πράσινη γραμμή και τον εγκλεισμό μεγάλων μαζών του τουρκοκυπριακού πληθυσμού σε θύλακες. Η μάνα μου εγκυμονούσε σε μια εποχή που ο πατέρας μου είχε κληθεί σε ομάδες περιφρούρησης, από εκείνες που είχαν τότε δημιουργηθεί για αντιμετώπιση της «τουρκοκυπριακής ανταρσίας»… σε μια εποχή που άλλαξε όχι μόνο την ιστορία αυτού του νησιού αλλά και την καθημερινή μας ζωή, με την ανασφάλεια που προκαλούσε η βία αλλά και ο φόβος μιας ενδεχόμενης τουρκικής εισβολής να ρέει μέσα στις φλέβες των ανθρώπων. Νωπός ήταν ακόμη και ο τρόμος από τον βομβαρδισμό της Τυλληρίας από την τουρκική αεροπορία, τον Αύγουστο του 1964, με βόμβες Ναπάλμ. 

Τα χρόνια της νηπιακής και παιδικής μου ηλικίας ήταν η μαύρη εποχή των συγκρούσεων, όχι μόνο ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους αλλά και ανάμεσα στους μακαριακούς και τους αντιμακαριακούς, εντονότερα μάλιστα κατά την περίοδο 1968 - 1974 με τη δημιουργία αρχικά του λεγόμενου «Εθνικού Μετώπου» που έδωσε τη θέση του στην ΕΟΚΑ Β’ το Μάιο του 1970. Οι ανατινάξεις και οι δολοφονίες έγιναν πια μέρος της ζωής μας. 

Δεν θα μπορούσα λοιπόν ποτέ να ξεχάσω όλα όσα έγιναν τότε στην Κύπρο. Γιατί πέρασαν μέσα στο παιδικό μου υποσυνείδητο με τρόπο τραυματικό. Ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι πόσο πιο έντονα και τραυματικά αποτυπώθηκαν τα γεγονότα στις ψυχές εκείνων των παιδιών αλλά και των ενηλίκων που υπήρξαν μάρτυρες και θύματα της θηρωδίας, που κακοποιήθηκαν και βιάστηκαν, που έχασαν για πάντα αγαπημένα τους πρόσωπα, που έφυγαν από τα σπίτια τους διωγμένοι, που έζησαν για πολλούς μήνες μέσα σε αντίσκηνα, που μάταια περίμεναν για χρόνια με μια φωτογραφία στο χέρι, εκείνους που αγάπησαν, να επιστρέψουν.

Αυτό όμως που με πονά ακόμα τόσο πολύ μέχρι και σήμερα, 38 χρόνια μετά, είναι πως αυτός ο λαός ταλαιπωρήθηκε, βασανίστηκε, πόνεσε, έκλαψε πάνω σε τάφους και ερείπια, κοντολογής αυτός ο λαός υπήρξε άδικα θύμα επειδή κάποιοι ανεπαρκείς, τόσο τραγικά κατώτεροι των περιστάσεων ηγέτες και επίδοξοι ηγέτες του, τον οδήγησαν στον γκρεμό. Αυτούς όχι μόνο δεν έπρεπε να τους μνημονεύουμε με κατάνυξη σαν μεγάλους ηγέτες αλλά αντίθετα με θάρρος θα έπρεπε να τους είχαμε καταλογίσει τις ιστορικές τους ευθύνες, με τα όσα ελαφρυντικά κι αν είχαν (που είχαν) και να είχαμε προχωρήσει μπροστά με γνώση και επίγνωση των λαθών μας, ώστε στη συνέχεια να είχαμε αποφύγει παρόμοια σφάλματα και να είχαμε πολιτευθεί με σύνεση. 

Όχι μόνο δεν το κάναμε, αλλά αντίθετα μείναμε κολλημένοι στο παρελθόν, φτάνοντας στο σημείο να θεωρούμε τα λάθη μας πράξεις πατριωτισμού, με αποτέλεσμα να έχουμε ... πατριωτικά υποστεί ήδη την πιο ταπεινωτική ήττα του ελληνισμού σ’ αυτό το νησί, από τότε που έφτασαν εδώ οι πρώτοι Αχαιοί, πριν από πολλούς αιώνες: δηλαδή την διχοτόμηση της Κύπρου και την σχεδόν οριστική πια ενσωμάτωση της μισής μας πατρίδας στην κυριαρχία της Τουρκίας.

ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ ΣΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ...

Κολλήσαμε στα υπέροχα συνθήματα, στη μαγκιά που τρώει περήφανα καρπαζιές, στα "λόγια και τα χρόνια τα χαμένα"...

Όχι, λέει, σε λύσεις που ξεπουλάνε την πατρίδα και τα μάτια μας πλημμυρίζουν με πατριωτικά δάκρυα συγκίνησης. Όταν την ίδια στιγμή η μισή μας πατρίδα βρίσκεται κάτω από την μπότα 40 χιλιάδων Τούρκων στρατιωτών, όταν οι έποικοι αυξάνονται και πληθύνονται, όταν η γη μας στα κατεχόμενα γίνεται ξενοδοχεία και τουριστικά συγκροτήματα ή ξεπουλιέται σε ξένους ή, το χειρότερο, ανταλλάζεται τώρα με γη στις ελεύθερες περιοχές και την πληρώνουμε κι από πάνω για να αποζημιώσουμε τους νόμιμους ιδιοκτήτες! Με άλλα λόγια η λύση στο περιουσιακό έχει βρεθεί: θα πουλήσουμε εμείς οι ίδιοι την πατρίδα μας και θα ξεγνοιάσουμε!

Την ίδια στιγμή η Τουρκία είναι απόλυτος αφέντης στο Βορρά κι εμείς συνεταίροι -με τα ίδια δικαιώματα - με τους Τουρκοκύπριους στο νότο. Η ελπίδα να πάρουμε πίσω έστω και μια σπιθαμή γης από την ελληνική πατρίδα των προγόνων μας εκμηδενίζεται, ακόμα και για τις περιοχές εκείνες που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα επιστρέφονταν στην ελληνοκυπριακή ομόσπονδη πολιτεία στο πλαίσιο της εδώ και δεκαετίες αναζητούμενης λύσης που θα επανενώσει την Κύπρο, δηλαδή την Αμμόχωστο, τη Μόρφου και τα χωριά μέσα και δίπλα από τη νεκρή ζώνη. Παρόλα αυτά, τα τόσο ξεκάθαρα πια και τόσο αναντίλεκτα, κάποιοι θέλουν ακόμη να πιστεύουν στα απατηλά συνθήματα επιτήδειων πολιτικών ότι την Κύπρο θα την παραδώσει στην Τουρκία η λύση και όχι η ΜΗ λύση.

Λες και η Τουρκία δεν είναι ήδη εδώ, λες κι ο Πενταδακτυλος δεν έχει πάνω του το λεκέ που μας θυμίζει καθημερινά την απόλυτη και (με τα μυαλά που κουβαλούμε) μάλλον οριστική μας ήττα. Κι όλα αυτά την στιγμή που βουλιάζουμε οικονομικά όπως το σαπιοκάραβο στο πέλαγος με αδεξιους καπετάνιους και πλήρωμα.

ΔΙΑΛΥΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Αξιοπρεπείς ήττες δεν υπάρχουν. Αξιοπρεπής είσαι όταν στέκεσαι όρθιος, περήφανος και νικητής. Λυπάμαι και θυμώνω πολύ όταν κοιτάω πίσω, την ιστορία αυτού του τόπου από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχει ούτε και μία νίκη. Ένδοξες στιγμές ναι, θυσίες ηρώων ναι... Προδομένοι όμως αποδείχτηκε ότι ήταν στο τέλος όσοι έδωσαν το αίμα τους, όπως προδομένα έμειναν τα όνειρα των απλών ανθρώπων και η συλλογική ιστορική ευθύνη.

Αυτά τα λόγια δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τις ψεύτικες πατριωτικές κορώνες που ακούμε στους δημόσιους λόγους (διότι στους κατ' ιδίαν πολύ διαφορετικά είναι τα λεγόμενα) των κρατούντων. Με τέτοιες πατριωτικές απάτες φτάσαμε στη χειρότερη ήττα του ελληνισμού στην Κύπρο, παραδίδοντας το 36% της πατρίδας μας στην Τουρκία, χωρίς καν να καταφέρουμε να πάρουμε πίσω ούτε μια σπιθαμή γης.

Αντίθετα όλα δείχνουν ότι στο τέλος θα γίνει εκείνο που οι σκεπτικιστές όλων των μέχρι σήμερα προταθέντων σχεδίων λύσης φοβόντουσαν: δηλαδή το να είναι στο βορρά απολύτως κυρίαρχη η Τουρκία και να είναι στο νότο συγκυρίαρχοι μ' εμάς οι Τουρκοκύπριοι. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση παγιώνεται και οριστικοποιείται, με την ανεξέλεγκτη κάθοδο εποίκων στην κατεχόμενη πατρίδα μας την ίδια στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι δικαιούνται ότι δικαιούμαστε κι εμείς στα ελεύθερα εδάφη.

Τα πολύ χειρότερα μάλιστα έχουν ήδη ξεκινήσει: Μέσα σ αυτή την τεράστια οικονομική κρίση στην οποία μας έχουν ρίξει αδέξιοι κυβερνώντες και κάποιοι ξελιγωμένοι για εύκολο κέρδος τραπεζίτες, η Κυπριακή Δημοκρατία (δηλαδή εμείς τα μόνιμα κορόιδα της ιστορίας) θα πληρώσουμε κι από πάνω όλα σχεδόν τα σπασμένα της κατοχής. Ήδη και χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι, η διαδικασία της ανταλλαγής των περιουσιών έχει ξεκινήσει (βλέπε υπόθεση Τύμβιου). Ό,τι χάθηκε στο βορρά θα το ανταλλάζουμε με τουρκοκυπριακή γη που βρίσκεται στις ελεύθερες περιοχές, την οποία θα ... αγοράζουμε ξανά για αποζημιώσουμε τους δικαιούχους!

Όσοι έχουν στο μυαλό τους ότι η παρούσα κατάσταση είναι η καλύτερη λύση, κάτω από τις σημερινές περιστάσεις, κάνουν ένα τεράστιο λάθος, που υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας σ' αυτό τον τόπο και παγιώνει την κατοχή της Τουρκίας πάνω σε χώματα που υπήρξαν για χιλιετίες ελληνικά κι αυτό ισοδυναμεί με πράξη προδοσίας, εφόσον εθελούσια κάποιοι αποδέχονται αυτή την εξέλιξη ως τη λύση που αυταπατώνται ότι μας βολεύει αυτή τη στιγμή.