Η Θεόρα...

Το πρόσωπό της το χαράκωσε βαθιά ο χρόνος. Τα μάτια της κοιτάζουν μακριά σαν να κοιτάνε πέρα από των ανθρώπων τις παραστάσεις. Σπάνια την έχω δει να χαμογελά από τότε... και τις σπάνιες εκείνες φορές ήταν το χαμόγελό της μισό, τσακισμένο, λες και τ' ανέβασε στα χείλια της από βαθύ πηγάδι θλίψης. 

Έλα να μας βγάλεις μια φωτογραφία με την αδερφή μας, μου κάνει ξαφνικά ο πεθερός μου. Στάθηκαν γύρω της. Ήταν αμήχανοι οι τέσσερις μα εκείνη ήρεμη. Λες κι αξιώθηκε μια δύναμη απόκοσμη που την κρατούσε, μια πίστη ακράδαντη, χρόνια πελεκημένη με το πένθος. Όταν τελειώσαμε με τη φωτό, ο πεθερός μου έσκυψε και την φίλησε στο μέτωπο. Είχε δακρύσει... Την κοίταξα καθώς εκείνη έστρεψε το βλέμμα της στο τίποτα αφηρημένα. 

Η Θεόρα... Παραμονή δεκαπενταύγουστου του 2005, σε κείνο το μαύρο αεροπλάνο, έχασε την κόρη, τον γαμπρό και τρία εγγόνια. Δεν ξέρω αν έχει πια γι αυτήν καμία σημασία, όμως κανένας από τότε δεν της έχει πει ακόμα ποιοι φταίξανε και φόρεσε τα μαύρα και μέσα της κι απέξω κι ήπιε όλης της θάλασσας τ' αλάτι.