Σε είχα δει πρώτη φορά...

Σε είχα δει πρώτη φορά στις πυραμίδες
σε μεγαλόπρεπη πομπή
τα μάτια σου δεν θα μπορούσα πια ποτέ να τα ξεχάσω.
Σαν κοφτερό διαμάντι τρύπησε το δάκρυ τους το σώμα μου
μες στους αιώνες
κι έμεινε πάνω μου σημάδι αέναο
σύνδεσμος άρρηκτος του ακατάληπτου αιέν με το παρόν μου.
Και ξαφνικά στα Παναθήναια. Ήσουν εκεί.
Με το μικρό καλάθι σου στο χέρι. Αυτά τα μάτια τα ‘χω ξαναδεί.
Μου χαμογέλασες. Σε ξέρω, μου ’πες.
Κι ύστερα πάλι χάθηκες.
Και μάτωσε σαν την παλιά πληγή το εκ γενετής σημάδι.
Στων Πτολεμαίων τις αυλές και στο Βυζάντιο
πολλές φορές συναντηθήκαμε.
Και λίγο πριν το δεύτερο μεγάλο πόλεμο σε μια δεξίωση
- θυμάμαι τους μεγάλους πολυέλαιους και τις χοντρές, τις κατακόκκινες κουρτίνες
κι αυτή τη θλίψη την απέραντη μες στα χαμόγελα -
εκεί σ’ αγάπησα.
Σαν πυρετός μ’ αγκάλιασες
την ώρα που ‘φευγα
στο παγωμένο, κάτασπρο νοσοκομείο.

Δεν σου τ’ ορκίστηκα, δεν πρόλαβα.
Όμως το ξέραμε τότε κι οι δυο.
Στου σύμπαντος το αειφόρο γεννοβόλημα,
χίλιες φορές γενιούνται και πεθαίνουν κι είναι μαζί
ψυχές που στροβιλίστηκαν αιώνες μες στο φως
και δέθηκαν
αφού βαφτίστηκαν πρώτα στη Γη μεσ’ σε φωτιά και τέφρα.
Μνήμες που γράφτηκαν μες στους αιώνες
πετάλια γίνονται και τρέχουν μες στο αίμα
κι είναι αλάθευτη του σώματος η μνήμη.

Κανόνες άδυτοι σε κρύπτη μακρινή
που ο νους δεν μπόρεσε ποτέ να προσπελάσει
ορίζουν νομοτέλειες
που κάποιοι μοίρες τις ονόμασαν και κάποιοι συγκυρίες.
Μια τέτοια νομοτέλεια μας όρισε
άλλοτε μες στις θύελλες
κι άλλοτε στις απανεμιές να συναντιόμαστε
για μια στιγμή
κι ως την επόμενη φορά
μέχρι το στίγμα του ανεκπλήρωτου να σβήσει.

Έτσι και σήμερα μες στη βροχή,
που σαν τη λύτρωση με ανασυνθέτει,
σε είδα.
Χαμογέλασες. Σε ξέρω, μου ‘πες...
Και διεμβόλισαν ξανά τα μάτια σου το πριν,
το τώρα
και το πάντα.


Δεκεμβρίος 2007.